Seninle aynı şehirde olmayı özledim.
Aynı şehirde, aynı yerde;
beni görüyor olma ihtimalini özledim.
Ne olur,
bari yazdığım şiirlere dokunsun gözlerin.
Piyano ve keman,
bu kadar mı yakışırlar.
Çalındıkları zaman,
ruhumu arşa taşırlar.
Sanki gönlüm rüzgârın elinde,
Bugün şunu fark ettim;
ben, insanların mutluluğunu seviyorum.
Güzeller güzeli Rabb’im;
insanların mutluluğunda seni görüyorum.
Nazar değmesin,
artık her gün seni rüyamda görüyorum.
Uyanıp, yine rüyaymış diye üzülmüyorum da;
şükrediyorum.
Bir gün seni karşımda görsem, inanmam.
Biliyor musun,
bir zaman sonra acı, tatlı geliyor insana.
Ben acılarımdan rahatsız değilim ama,
İçimdeki sana kıyamıyorum…
Hayalin gerçeğim oldu,
baktığım her yerdesin sen.
Sanki yeni bir sen doğdu,
karşımda tebessüm eden.
Seni gördüm, teslim oldum.
Hayalin engel oluyor;
senden kaçamıyorum.
Öyle güzel gülüyorsun ki,
bakıp, bakıp ağlıyorum.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!