Mehmet Macit Şiirleri - Şair Mehmet Macit

Dala asılan çulu,T
Tekke yolunda kulu,
Kaymış aklın şakülü,
İlim diyen az gördüm.

Velide kehaneti,

(Ebedi Adresinde)


Makberler sıralanmış, kimisi mermer kaplı.
Kimisi kayıp olmuş, kimisinde taş saplı.
Yenisi hazırlanmış, başlık oyma ahşaplı.

ay ışığında gölgeler,
aheste figürlerle huzur dansında yapraklar.
desen verir geceye uhrevi yansımalar.
şifrelerle donanmış bir semah,
farklı boyutlara ait semazenler.
doğallığın en güzelinden nağmeler,

korkardım ayrılıktan,
korkardım kaybetmekten.
ayrılık kurşun gibi,
kaybetmek ölüm sanki.
ne zaman yağmur yağsa,

bir kız gördüm otogarda,
kalabalık arasında.
buğulanmış gözleri,
mahzun,
üzgün halleri.
el sallıyor korkar gibi.

Saçılır salyası lağım kokarak,
Dostluk ve barışa fitne sokarak,
İçinde ki küfrü dilden dökerek.
Ata’ya hakaret eder hainler,
Düşmana çanağı tutar hainler.

‘’Aklı geliştiremeyen toplumlar tarih sahnesinden silinmeye mahkumdurlar.’’

Düşünmenin adıdır felsefe denen ilim.
Gerçekleri ruhunda hissetmeli her alim.

Obama ile Putin karar aldı, duydun mu?
Bu minvalde Türkiye yaya kaldı, duydun mu?

Paylaşılırken Dünya, Ülkemin çıkarları,
Osmanlı hayaliyle yara aldı, duydun mu?

Hep ezilen, yorulan, terini silen oldun.
Üretmenin hazzını derinden bilen oldun.
Adalet kantarında hakkı yenilen oldun.
Beylerin sofrasında emeğinden izler var.

Hayat denen yolculuk doğumunla başladı.

hani çocukları avuturuz ya!
yalancı memeyle.
ninniler söyleriz uyutmak için,
sallarız beşiklerde.
dinletiriz onları masalların büyüsüyle,
uyuturuz düşler içinde.