Mehmet Macit Şiirleri - Şair Mehmet Macit

uçuyorduk seninle yıldızlar arasında,
ellerim ellerinde.
bulutlar kadar yumuşaktı tenin.
yüzün solgun,
buz gibiydi leblerin.
bürünmüş ay parlaklığına uzun siyah saçların.

Yaşadığın şehirde yeşeren umutlar,
Umutsuzluklara esir kaldı.
Yaşadığın şehrin semalarında, benim ruhum kaldı.
Yaralı yüreğim, sessiz ve Sen’sizlik içinde çarparken,
Gözlerimde yaş, yüreğimde hüzün kaldı.
Yaşadığın şehrin dar sokaklarında,

Meyhane Köşesi

Aklın bittiği anda, gönlüme esir gezdim.
İçmeden sarhoş olmak, bunu da yeni sezdim.
Bir aşk sarhoşluğunda, deli olmaktan bezdim.
Gerek kalmadı şimdi, meyhane köşesine.

Yıl 1943 aylardan ekim.Uzun zamandır Balıkesir’de yaşayan çok sevdiğim asker arkadaşımı ziyaret etmek istiyordum.İzmir’de bir işim vardı.Oraya giderken bir günlüğüne Balıkesir e uğrayıp değerli arkadaşımı görmek gelmişti içimden. Ankara’dan Otobüse binerken içim garip bir sevinçle dolmuştu.
Gece boyu yol gidecektim.Yerime usulca yerleşmiştim ki bir süre sonra araba hareket etti.Vaktim çoktu.Biraz gazete okumaya çalıştım.Olmadı aklım hep gerilere kayıyordu.Yaşadıkları, anılarım,kayıplarım..Evliydim ama aklım hep geride bıraktığım ve asla haberini bile alamadığım suna boylu Gülfidan’ımdaydı.Ne oldu nerelerde acaba.Yıllardır bıkıp usanmadan aramış ama bir türlü izine rastlayamamıştım.Onu çok özlüyordum,el,mde değildi.Eşime de anlattığım için onu düşünmekten utanmıyordum.Eşim bu konuda bana hep destek veriyordu.Suna boylum nerelerde acaba,şimdi nasıl,yaşlandı mı,yaşıyor mu,Yıllarca beni bunaltan bu sorular yine karşımdaydı ve zamanda boldu.Köyün bahçelerinde onu beklediğim zamanları,koştuğumuz anları,hele bir olduğumuz anları gözlerim yaşararak hatırlıyordum..Çok güzel ve alımlıydı.Esmer tenli,siyah gözlü,fidan gibi boyluydu.Her zaman temiz olan ellerini ilk kez tuttuğum an geldi aklıma.Heyecandan ve korkudan nasılda titriyordu.Avuçlarım sıcaklığı ile kavrulmuştu.Gerçi bende ondan farksızdım.Dizlerimin bağı çözülüyordu.Neredesin…neredesin Gülfi’dan.Uyumuş olmalıyım Yemek molasına inmiştim.Hava serindi.bir iki lokma bir şeyler yedim.Bide çay istemiştim.Oda geldi.Çayımı içerken içerideki kalabalığın gürültüsü ile Ankara’nın Savaş yıllarındaki kalabalığı geldi aklıma.İnsanlar bir telaş içinde Meclisin kararlarını bekliyorlardı.Ben Ankara’da bulunan birliklerde görev almıştım.Tecrübeli asker olduğum için karargah da vazifeliydim.Bu nedenle karargaha gelen bütün ileri gelenleri görüyordum.Arkadaşım Hüseyin’le de burada tanışmıştım.Oda iyi bir askerdi..Seçme birlikteydik.Mustafa Kemal Paşa Sakarya savaşına dahil olunca bizde ön cephede savaşa katılmış,pek çok başarı sağlamıştık.Daha sonra Büyük Taarruza beraber katılmış hemen, hemen hiç ayrılmamış beraber terhis olmuştuk.Hüseyin memleketi Balıkesir’e dönmüş ben Ankara’da kalmıştım.
Arabaya tekrar binmiş yola çıkmıştık.Bu sefer uyumadan eskilere dalarak zaman geçirmiştim.Balıkesir’ e vardığımızda.sabah saatleriydi.Arabadan inerek yavaşça şehre doğru yol almaya başladım. Elimde arkadaşım Hüseyin Keskin’in adresi vardı..Çevreme bakınarak adresi sorabileceğim birini araştırdım.Pek çok insan bir an önce işlerine gitmek için hızlı hızlı yürüyordu.Kimi koşar gibiydi.Şehir hayatı böyle diye içimden geçirdim.Esnafların kimi dükkanını temizlemekte, kapı önünü süpürmekle meşgul olurken, kimide dükkanın önüne oturmuş sabah çayını içmekte, kimileride bir araya gelmiş aralarında konuşmaktaydılar.
-Selamun Aleyküm Hayırlı işler
Diyerek birkaç insanın bir arada olduğu gruba yöneldim.
-Bir adres sorabilirmiyim…?

(Hikâye)


Batı Anadolu’nun tarıma elverişli, yeşilliklerle dolu bir köyünde Ailemle beraber yaşayıp gidiyordum. Ailemin tek çocuğu olmam nedeniyle, annem ve babam üzerime çok düşerdi. Başka kardeşim olmuş, doğumda veya hemen sonrası yaşamamışlar, hayat, sadece bana yaşama şansı tanımıştı. Askerden geleli üç yıl olmuş, geniş ve bereketli arazilerimizde didinip duruyor, evlenmek için hazırlık yapıyordum.
Çok yakışıklı olmasam da, eli ayağı düzgün çalışkan biriydim. İşlerin çokluğundan boş zamanım olmaz, arkadaşlarım kahveye gelmiyorsun diye kızar, ev kuşu diye alay ederlerdi. Kahve hayatını hiç sevemedim. Ortaokul yıllarımdan beri, Türkçe öğretmenimin etkisinde kalarak okumaya merak salmış, boş kaldıkça bir şeyler okuyor, televizyon ile eğleşiyordum.
Sonbahar aylarından eylül olmalıydı. Bir akşam yemeğinde babam;

Sen bir sultan ben garip, kalbime adın yazdım.
Aşkınla sarhoş olup, deli divane gezdim.
Henüz kışa varmadan, kuruyan yeşil sazdım.
Aşımı meyle çaldım, sızıp durdum boşuna.

Sen karşımda bir duvar, ben dinmeyen bir rüzgâr,

Yalan dolu özüne,
Gönül kıran sözüne,
Sitem inmiş gözüne,
Kaş çattım, gidiyorum.

Hayal ile düşümü,

Söyleyemem derdimi kalbimde ki giz ağlar,
Daldıkça anılara tenimde ki iz ağlar.

Dedi ki: ‘’Unutursun, yıllar sonra bu aşkı.’’
Zaman ilaç değilmiş, alev söndü köz ağlar.

Allı, morlu fistanlı geçti güzeller yoldan.
Sarı, siyah, kıvırcık düşer saçları koldan.

Toya geldi güzeller hangisi daha soylu,
Yürek yakan gözlerle esmeri daha boylu.

nedeni,
niçini belli olmayan kirli bir savaş,
sinmiş kan ve barut kokusu insanların üstüne.
can veriyor mazlumlar vahşilerin elinde,
lanetli misin Ortadoğu?
tükenmiş umutlarında karanlıktı yarınları,