Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

İnsan hiç,
Aşksız durabilir mi?

Yaşama
Başlandığı an
Aşkın başladığı an

Demir atmış kalbime köhne fikirler
Eskiliğini taşıyor, beğenilmez yeniler
Gözlerimi fal taşı açsam da, değişmez
İşin içinde ne çıkarlar vardır, bilinmez
Şımarık ağalar dolaşır düzen adına
İnsanları tutuklu kılarlar atalarına

Güneşe değdim
Gözleri kamaştı
Üzerindeki kara leke
Patlamaları yaşadı
Toz bulutu etrafa
Ateş küllerini dağıttı

Gül açınca
Tomurcukluktan çıkar
Bütün rengi ortada
Etrafa kokularını saçar

Suskun insan

Fırtına, kasırga
Olmaktan öte
Kuşatan, koruyan
Olmak var ya…

Soğuklarda ılık,

Bir karanlık içinde doğdum
Güneşi unutmuş bir toplumda
Yıllarca karanlıkta yaşadım
Gerçek aydınlığı bilmeden

Alıştım artık

Bu gün içime gömüldüm
Düşüncelerimi düşündüm
Hayatın bir yerinden
Düşüncelerin bir yerinden
İdeallerin bir yerinden
Doğaya, insanlara bakıyordum

Aradığım hep sendin
Akşamların kucağında
Ağaran sabahlarımda
Anlarımın kararlarında
Anılarımın karanlığında
Arkamda biten günlerin

“Aranızda ortak olan kelimelerde buluşun”

Olabilir mi?

Önce aramızdaki ortak noktalarda buluşmak
Sonra sırasıyla farklı olduğumuz kelimelerde anlaşmak

Dostum söylesene,
Sığdırılmış günlere
Dostluğumuz mu var?

Gün fobilerini
Kırmak gerek bence.