Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

Güneş altında yürürken
Gölgeler takılır düşlerime
Gizemleriyle çıkarlar önüme
Gizemlerimizi haydi çöz diye

Güneş tepemde ise

Zamanı öldürürken
Ölçüsüz düşüncelerdeyim

Geçmiş bana gülerken
Fısıltısı alaycı 'beni kaybettin'

Meşgul kafam
Söyleme bana
Aklım talan
Vuruyor tavana

Dinlemek seni

Sana bir şey söyleyemem
Sanki ben kendimde miyim?

Yakıcı güneş tepemde
Bana gölge ol diyemem

Doğada yaratılmış her şey
Kendi yaratılışı içinde
Kendi görevini yaparken
İnsan, sen kaldın
Düşünmeden hareket eden
Niçin yaratıldığını bilmeden

Kul zaafa uğrayınca
Üşür yazın sıcağında
Sessiz kalır dünyada
Morali bozulunca
El uzatmaz insana
Küser kendi adına

Selamsızdan selam aldım
Şaşkınım, şoka daldım

Ufukta kara bulut vardı
Her yanımı telaş sardı
Güneş tepemde kızardı

Uyu sekiz saat
Çalış sekiz saat
Kalır sekiz saat
Gün yirmi dört saat

Gitti on altı saat

Bir anı yaşadım davette
Benliğim hala hayrette

Nazım yazdı,
En güzel duygularıyla hasreti

Yeter artık
Yine susmalısın

Yaktığın ateşleri
Yanarak kutlayamam