Mehmet Çoban Şiirleri - Şair Mehmet Çoban

İnsan; bazı şeyleri anlatmaya, tanımlamaya zorlanıyor
İnsana; hüznü, aşkı, sevgiyi, sevinci yazmak çok kolay geliyor

Peki, bunların arasındaki gelgitleri yazmak
Bir hayatı baştan sona, her yönden sorgulamak
Veya düşünceler arasındaki gelgitleri yazmak

Doğarım coşkusuyla
Ben ağlarken
Sevinçlerini görmesem de
Sevinip güldüklerini bilirim
Annem, babam kardeşlerim
Bir umut olurum onlara

Doğarken ölmüştüm
Geldiğim yere göre

Ölürken doğacağım
Gittiğim yere göre

Her ne kadar
Ya göründüğün gibi ol
Ya da olduğun gibi görün
Denmişse de
Mümkün değildir temelde
Bir türlü,

Korku
Dayatılmadır insana
İnsanca haklarına

Dayatan
Korkandır dayatmalardan

Merdiven basamağı gibi hayatım
Ümitle basamaklarına tırmanırım
Moral bulacağım her şeyi ararım
İnançla, bıkmadan, hep yol alırım
Ne zaman, ümidim kayıpsa hayatta
Loşluk, karanlık kaplar tüm varlığımı

İman, aydınlık pınarı hidayetten
Muhakemesi kuruludur kalpten
Adanmışlıktır insana özünden
Nasılsız, nedensiz düşlerinden

Cesarettir aklın inanca teslimi

Elektriği elektroniği yok
Arabası, treni ve uçağı yok
Telefonu, televizyonu interneti yok
Teknolojisi olmayan bir dünyadan
Bir insan gelse bu dünyaya
Seyretse kendi kavramlarıyla

Bakın şu dünya işine,
Her şey karışmış birbirine..

Gerçek yalana dost mu ki?
Kıyamet günü mü geldi sanki

Çoğu zaman
Arayış içine düşerim

Aradığım sevgiyi
Ayla, güneşle, yıldızlarla
Geceyle, gündüzle, doğayla