Mehmet Çakır Şiirleri - Şair Mehmet Çakır

70’li Ve 80’li Yılların Çocuklarına...

Kardeşin kardeşi vurduğu,
Kıtlığın hüküm sürdüğü yıllardı.
Tüp gaz, şeker, yağ kuyrukları,
Kıvrım kıvrım sokaklarda uzanırken,

Gönül mahzenime kilitlediğim,
Sırlı bir sevdanın esiri oldum.
Kalbimle aklımı eşitlediğim,
Fikir mizanında aslımı buldum…

Sararken içimi aşkın alevi,

Ağlamışım doğarken hala ağlamaktayım,
Caydım umutlarımdan vazgeçtim yaşamaktan.
Izdırap denizinde coşup çağlamaktayım,
Ne isteyebilirim ölmekten başka Hakk’tan…
Işığım diyeceğim bir damla umudum yok,
Nedir mutluluk denen nasıl bir şey? Tatmadım.

Biz acıya borcumuzu ödedik,
Artık gülmeliyiz sevinmeliyiz.
Kan kustuk kızılcık şerbeti dedik,
Şimdi mutluluğa devinmeliyiz…

Söndürmek yok artık yanan muziyi,

Sen istedin, bense adam,
Olamadım affet reis…
Gel dedin, gittiğim yoldan,
Gelemedim affet reis…

Sendin bana, yol gösteren,

Bir gün kavuşuruz, yeter ki sabret,
Başkasına umut, bağlama gülüm…
Bu hasretlik biter,gün gelir elbet,
Boş yere sineni, dağlama gülüm…

Gözyaşın bu aşkın, sonu olmasın,

Seni seviyorum diye
Meftun oldum bu sevgiye
En mutlu günümde böyle
Sevgilim ayrılmak niye

Hüzünleri silmek varken

Mazide neşeli mutluydun Türkiye’m
Çok büyük çok yüce kutluydun Türkiye’m

Soyumuz Osmanlı dünya efendisi
Boyun büktü bizzat düşmanın kendisi

Bir yaz yağmuru yağdı kalbime
Sevdaya uçurdu beni cenahım
Aşkın bombasını verdin elime
Senden bir başkası olmaz felahım

Gözlerin gecemi ışıtan mehtap

Ah benim divane ahmak gönlüm ah
Bir ahu gözlüye yandın öyle mi?
Hani etmezdin hiç sevdaya tamah
Aşkın büyüsüne kandın öyle mi?

Hayranım Mevla’nın yaradışına