Aslında hepimiz yalnızız
Etrafımızda yalancı maskeler
Gökteki yıldız kadar yalnız
Ölüm, yalnızlığın bittiğini müjdeler
NAKARAT:
Bir koşturmadayız hepimiz
Gün doğar, gün batar, aynı
Neden koşturduğumuzu bilmeyiz
Bulut gider, güneş gelir, aynı
Ay doğdu yine geceye
Karanlığı ,loş etti
Yaşam denen bilmeceye
Kimini hüzün, kimini hoş etti
Aydınlattı bir sahili
Sarılmış bir sevgili
Ben öldüm, bir erkek öldürdü beni
Alışkanlık etmiş kendisine şiddeti
Çiçeği idim, Gül’ü idim hani
Bir insanoğlu katletti beni
Ben öldüm, insanlık öldürdü beni
Beton Gemi (Mustafa)
Arslan gibi adamdı, Samsunlu Mustafa
Uğradı aniden, kahpece bir iftiraya
Suçsuzum dedi, işkencede mecbur kabul etti
Mahkemeye çıktı, gerçekten suçsuzum dedi
Beyefendi, centilmendir
Kadının kıymetini bilendir
Pervane olur etrafında
Kadın,ona nadide bir çiçektir
Biryantinlidir bıyıkları,saçları
Takım elbise ve boyunbağı
Akşam çökünce
Kâbusları artıyordu
Vücudu kendisini dinliyor
Acısı iki kat çoğalıyordu
Kanserdi
Aniden çıkıvermişti
Gece dokuz, sabah altı
Kokoreçin kralı burada
Kuzudur, dana kullanmam
Yıllarım geçti
Belki yirmibeş belki yirmialtı
Ekmeğimin peşindeyim
Gece saat on
Fabrika mesaisinden çıkmış, kız
Servis bırakıyor evinin yakınına
Koşturuyor evine hızlı,hızlı
Sansarlar çoktan çıkmış meydana
Görüyorlar kızı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!