Islak Gocuk Meselesi Şiiri - Ben Özge 2

-gülüşlerimizi susturup hiç gelmeyecek bir iklimi bekledik seninle-

en son ölü şehrin pususunda
rast geldik yağmurlara
beni ahşap işlemeli bir sandığa koydu zaman

-üzerimde ıslak bir gocuk-

seni yosun tutmuş bir duvara astı
yabacıydın çerçevelere kirli beyaz fotoğraflar kadar

uzaklık pervasızca salınırken aramızdaki boşlukta
hâl diliyle yazıyorduk korkularımızı ıslak kâğıtlara

lahza lahza ciltlendi yalnızlık
zamanın kırılmaz kabuğunda

zaman belki de
dimdik tutmak için kambur hâlini
bir fail arıyordu geçmiş suçlarına

acaba hangimiz asılacaktık belirsiz zamana?

zamanın gözlerinde
ürktü gözlerindeki çocuk
ikimize iki çizgi belirdi dudak kenarında
göremeden yolun sonunu
arka koltuktan düştü kaldırım oyunlarımız

duyamadım son sözünü
onca kalabalık toplanınca başına
nasıl değerli hissettin kendini kimbilir?
bakarken son kez gördüğün çıplak ayaklarına

eskisinden daha yorgun bir nefesle
ahşap işlemeli o sandığın kokusu çektin içine

titriyordun ve açtı karnındaki çocuk
hiç gelmeyecek bir iklimi beklerken
ne çok ıslandık nasıl da üşüdük

odunlar da ıslak şimdi tutuşmaz ki
tüm varlığımı örtsem üzerine
ıslak bir gocuk
ısıtır mı dersin soğuyan kalbini