sonunda...
insan denilen erdemin içinde taşıdığı “ruh’un” varlığını kavradım…
yolumu çizdim artık …
biraz da,
herkesin içinde taşıdığı, ama sesini dinlemediği farkındalık! …
içimizdeki haykırışlar, öfke, sevgisizlikler, bazıları için kader!
Sevgilim, bir günün ortası şimdi
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
Devamını Oku
Taşıtlar hızla gelip geçiyor, her yer kalabalık,
Ben seni düşünüyorum bir bodrum kahvesinde
Uzat bana uzat ellerini
İzinli askerler görüyorum, kırıtarak yürüyen işçi kızlar
İstanbul her günkü yaşantısı içinde, uğultulu,
anlam yüklenmiş güzel şiir...paylaşıma tşk.
Hem anlamlı hem güzeldi...Tebrikler Sema arkadaşım.Tam puanımla sayfamda.
Yüreğinize sağlık Sema hanım..
Kaleminizin kelamı bol olsun..
Geç dahi olsa farkedebilmek ruhumuzun eksikliklerini ve gün bugündür diye harcamadan güzelliklere sarılabilmek... Tebrik ediyorum.
Tebrik ederim. Okurken düşündürüyorsunuzda.Saygılar.
İnsan, belki tanıyacakları için yapmış olduğu sıralamanın en sonuna kendisini yerleştiriyor...
Ve kendi olamadan, ne olduğunu bilemeden yaşayıp gidiyor...Ya da yaşadığını sanıyor.............
Yüreğinize sağlık, değerli dost. Güzel bir paylaşımdı. Selamlar.
Bu şiir ile ilgili 17 tane yorum bulunmakta