Ne güneşim ve ne de ayım,
Ne de bir kutup Yıldızıyım
Zifiri karanlıktayım...
Ölüm var hayatta
Unutmuşlardan değilim.
Kendimden çok uzak bir diyarda yaşamaya başladım.
Aynı evdeyim belki, ama içimde bir harabe var artık.
Bir çocuk kalmış orada —
Gözleri ışıltılı, kalbi kirlenmemiş,
Ve o çocuk beni hâlâ bekliyor.
Her şeyi alsan ne fayda
Sen benden seni alamazsın
Var olma yanımda
Sen bende yok olmazsın
Yokluğun da var olan bir sen varsın
Şimdi sorsam sana bende yaşayan sana
Öyle toprağın altına girerek ölmez insan,
Hele hele buz gibi bir toprakta.
Öyle insan kefenle girmez bazen mezara,
Bazen mezar Gökkubbe olmuştur.
Öyle sadece bakarak görmez insan,
Hissetmesi lazım.
Olurda tekrar aklında olduğum gibi yüreğinde de olursam,
Gözlerinde olmak yetmez,
Sana nefes olursam bir gün,
Hayatta akan ben değilde,
Hayat ben olduğumda sana.
Tekrar tekrar pişman olmaman,
Kaybettiğimde buldum seni ..!
Bir şiir mısrasında mesela,
Veya içerken bir pınardan suyu, yansımanda.
Evet kaybettiğimde buldum seni,
Bir kelebek kanadında,
Bir papatya yaprağında,
Derbeder yüreğimde
Çok şarkının izi var
Ruhum bin parça ama
Kayıp değil, sadece
Eksik kaldı bende
Biliyor musun,
yuvamızda yemek yediğim her öğün
,
resmini karşıma koyuyorum.
Sanki sen de oturmuşsun karşımda,
Susuyorsun,
ben de çorbanı karıştırıyorum sessizce.
(…Ve herkes kendi gölgesini satıyordu.)
I.
Bir beden ki, çarşılarda sürünür,
Yüzünde eski paraların hışırtısı,
Elleri kırık terazilerde tartılır –
Gökyüzünün tüm yıldızlarını sana armağan etmek isterim,
Ama tek zenginliğim gönlüm,
Gönlümse sende...
Masmavi gökyüzü ve beyaz bulutlar, sen,
Gözümün alabildiği yeşil, sen,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!