İhsan Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Sönmüyor kalbimde uç veren yangın
kaldıkça böyle ben senden uzaklarda,
başıma yağmaya başlayan körpe yağmurlara rağmen.
Alevler içindeyim, ateşler içinde,
ayrı ayrı yerlere atılıp dağıtılmış zerrelerim,
bir baksana;
sen neredesin,
ben nerelerdeyim.

Küle dönüp kalmışım yıllar yılı,
varlığım keyfine kalmış rüzgarların
ve keyfine karların, yağmurların,
ne senden bana bir yardım,
ne azaplardan yana bir dur-durak,
hayalini almışım yanıma küçük bir çocuk gibi
dizlerimin dibine
oturtarak.

Aramızda sanki Çin senleri,
yıkılamayan, aşılamayan yüksek kale surları,
yalçın kayalıklar, asi dağlar, uçurumlar,
okyanuslar, ecel kuyuları, denizler,
biz bize yasak edildikçe
kalkıp bizi özleriz
bizler.

Çöllerin özlediği nedir? Su değil midir?
Yağmurların özlediği dağ, dere, tepe, deniz, kara,
bulutların özlediği bir tutam rüzgar.
Nasıl özlemeyeyim ben seni?
Sen bende olmayansın,
sen benim noksanımsın,
sen Tanrı ‘nın bana verip de geri aldığı
ihsanımsın.

(KANAMA YÜREĞİM isimli Serbest Şiirler 'inden > 49-50/100)