İçimizde Konuşamayan Çocuk

Bir çınarın gövdesinde saklı
Yarım kalmış bir tekerleme
Dilinde düğümlenmiş kelimeler,
Avuçlarında unutulmuş bir oyuncak.
O çocuk ki, köklerine işlemiş korkularla
Toprağın altında bir çığlık biriktirir:
"Suskunluğum, çürüyen yapraklar değil,
Filizlenmeyi bekleyen tohumdur."

Bazen bir aynaya bakar,
İçindeki yabancıyla göz göze gelir:
"Konuş!" der, cevap vermez
Çünkü dudakları, paslı bir kilidin ardında.
Oysa bilir;
Her gece rüyalarında,
Kırık bir salıncak sallanır
Ve sallandıkça dökülen pas,
Kanayan bir dil olur.

Zaman, üstünü örter sandın
Tozlu bir perdeyle.
Ama o çocuk, bir nehrin dibinde
Taşlara çarpa çarpa yontuldu
Her vuruş, bir harf oldu,
Her çizik, bir mısra.
Ve şimdi,
Kıyıya vuran her taş,
Onun suskunluğunu fısıldar.

İçimizdeki çocuk ölmedi,
Sadece kelimelerin karanlığına gömüldü.
Bir gün, köklerimizden yükselecek
Ve o zaman anlayacağız:
En gür sesler,
Dilsizliğin küllerinden doğar.