Acının Terzisi Şiiri - Huban Asena Özkan

Bir sonbahar yaprağıyım, düştüğüm yerden kalkmadım
Rüzgâr beni savurdu, köklerimi sökmedi.
"Acın geçti mi?" diye sorma,
Alıştım demek daha kolay...
Çünkü unutmak, kendi mezarlığımı kazmak gibi.

Senin bıraktığın izler, duvarda çatlak değil,
Bir tablo oldu
Her bakışımda renkleri solmayan.
"Gittiğin yolu özledim" demem,
Yolu özletmeyi özledim...
İhanetin, ayağıma dolanan sarmaşıktı;
Koparmadım, gölgesinde oturdum.

Zaman dediğin, bozuk bir plak
Aynı nakaratı çalıyor:
"Geçmedi, geçmedi..."
Ben ise iğneyi kendime batıran bir terziyim:
Dikişlerim, yaralarımı dikmiyor,
Acıyı giydiriyor tenime.

Şimdi,
Bir şehir kuruyorum sessizliğin üstüne
Caddeleri eski mektuplardan,
Işıkları sönmüş yıldızlardan.
"Gel" desen gelmem,
Yıldız tozu ile yazılmış
Yolları özlediğim için.