İbrahim Yılmaz Şiirleri - Şair İbrahim Y ...

Kaldır dağların perdesini
Göreyim ay yüzünü
Efkârlıyım
Bu kaçıncı yalvarış
Bu kaçıncı ağlayış bulutlardan
Sağanak bıldırcın yağmurlarındayım

Geceleri uykusuz kaldığımda
Senin hayalini düşünüyorum
Hasretinle ah edip yandığımda
Sensiz gecelerde nasıl uyurum.

Gönül aşktan yana söz dinlemiyor

Andım seni dün gece kalbimdeki aşkınla
Daldım gamlı geceye nemli bakışlarımla
Yalvardım Allaha seni istedim gönülden
Nafile bekleyişler üzdü beni derinden.

Muhtaç etme ellere yalvarıyorum sana

Yüzünü buruşturuyor geçenin elemleri
Sabahı özlemez oldu yeni uykuya dalanlar
Daraldıkça daraldı sokaklar
Neonların çocukları yalnız
Saçlarını tarıyor gecenin aşüfteleri
Öfkesi kibir’e teslim olunca

Ötelerin ötesine sığmazsın sen
Uzak derin gecelerimden gelirsin
Batan güneşin minesinden bakan
Beyaz bir melek gibi
Beni yaşama bağlar
Mahur gözlerin.

Şimdi sen
En mutlu gününden geçiyorsun meleğim
Kırmızı gül tak yakana.
Bilmem
Anlayabilir misin aşkın dilinden
Ama birgün sen de koklayacaksın

Umut penceremden bir gül at bana
Kokusu ruhumu sarsın
Güneş ışığından bir buse ver bana
Üşüyen duygularım ısınsın
Umut balkonuna çıkıp
Hayallerimin sessizliğinden sesleniyorum sana,

Bir çift
Saydam pencere açılır
İlk yaşamın başında dünyama
Dünyayı ilk soluyuşum
Eşyaları ilk algılayışım gözler.

Bakraçtan su içen çocuk
Yaprakları dökülmüş ağacın altında ağlıyor
Ufak ayakları üşümüş
Saçlarında kimsesiz yağlı lekeler
Demek zamandan haberi yok
Kim bilir gözleri neler anlatıyor neler.

Hakikat’ın cevheri bölünmez yekparedir
Kim bölmeye kalkarsa elinde kalan kirdir.

Ruhun soyut halinden fışkıran o duygular
Issız sahrayı sulamaya yeter de artar.