İbrahim Halil Demir Şiirleri - Şair İbra ...

Dinmedi bu sızı iyileşmedi bu yara,
Damlıyor yaramın kanı bembeyaz kara,
Bu gönül düşecek mi hep böyle zara
Allah aşkina bulun iyileşmeyen yarama bir şifa.

Gönül yaraları hep böylemi olmalı?

Takat mi bıraktın sevgiliye koşacak,
Neşe mi bıraktın sevgiyle çoşacak,
Alıp götürdün neyim varsa vicdansızca,
Ama günün birinde tek tek hesabı sorulacak.

Yaş mı kaldı gözlerimde ağlasın,

Yatılırdı toprak damlarda seyredilirdi yıldızlar ay ve asuman.
Bacalardan tütmezdi asla ve asla bu kadar sağlığa zararlı duman.
En fakir bile mesut bahtiyardı hali ahvali değildi bu kadar yaman.
Dargınlıklar ve küskünlükler bayramlarda biterdi çabuk geçerdi zaman.
Kültür merkezidir medeniyetler beşiğidir ey Diyarbekir Diyarbekir.

Hani bu hayat sensiz geçmez diyordun,
Bak farkına bile varmadan nasıl da geçti.
Hani köşe bucak habire beni sayıklıyordun,
Bak şimdi adımı bile anmak istemiyorsun
Ne kadar riyakar ne kadar da yalancı mışsın.

O Yar gözümde bilge
Aşkı olur bana gölge
Sevdasını ve aşkını
Edindim kendime ilke

O Yar dır en nadide

Aşkın kelepçesi, bağlanır bağlanmaz koluma,
Sevmeyi bilmeyen taş yürekliler çıktı yoluma.
Nazarı dikkate almadım her istasyonda durmadım,
Şevkle yürüdüm menzile, bakmadan sağıma soluma.

Aşkın yüzüğünü, takar takmaz parmağıma,

Aşkın tarlasında yok hasadım
Körelmiş bıçağım yok masadım.
Sevdaların meşakketli yollarında,
Mahirce yol aldım adım adım.

Aşkın tarlasında yok ırgatım,

Aşkını nakşettim, gönül gergefine,
Seherlerde yalvarıp yakardım dertlerin def'ine.
Doldurdum sevda kalemine aşkın mürekkebini,
Arzuhalimi yazdım doksandokuz esmalı yerin göğün sahibine.

Aşkını anlattım, sevda meclislerinde şakıyan bülbül misali.

Ara bul insanın güler yüzlüsünü,
Allah cennetine koyar doğru sözlüsünü.
Kara karıncadan haberdar olan Allah,
Bilir her insanın saklısını gizlisini.

Ara bul insanın merhametlisini,

Ara bul insanın arifini,
Anlatsın insanlığın tarifini.
Usanıp yorulmadan bulmaya çalış,
İnsanların en kibar ve zarifini.

Ara bul insanın kibarını,