İbrahim Halil Demir Şiirleri - Şair İbra ...

Ey güzel insan yerinde olsaydım,
Bu kadar zalim ve acımasız ve bu kadar da gaddar olmazdım!
İnsanı cennetlik eden muhabbetler varken husumetlerle dolmazdım!
Ya göründüğü gibi ya da olduğu gibi insanlar dururken,
Münafıklar sınıfına giren insanlarla düşüp kalkmazdım!

Ey Güzel yar!
Zehir kattın ekmeğime aşıma.
Bıraktın beni sevda yolunda bir başıma.
Keklik ettin gönül yaylasında gezdirdin.
En mahir avcıları düşürdün peşime.

Ey insan!
Olmadığında sabreder, Bulduğunda da şükredersin!
Büyüklerine saygılı, küçüklerini de seversin!
Haysızca gülmez az konuşur çok susarsın!
Peygamberimiz’in buyurduğu gibi ölümü çok tefekkür edersin!

Ey insan, aklını başına almazsan,
Kendi elinle, yıkarsın kendi evini.
Baykuşlara, yuva yaparsın, gül bahçeni.
Ahların, vahların, fayda vermez,
Düzeltmezsen, şayet hayat çizgini.

Ey şerefli güzel insan ben akıllıyım diyorsan
Boş durma zikret bu sütunsuz asumanı Yaradanı
Üzme Viyana kapılarına kadar at sırtında giden atanı
Gönül hanende şeref konuğu yap
Bu vatan uğruna gözünü kırpmadan her ölüme koşanı

Ey şerefsizler isteseniz de istemeseniz de,
Bu yalancı cennet ülkemi şahlandırdıkça şahlandıracağız,
Siz gibi şerefsizlere asla ve asla göz açtırmayacağız,
Ne pahasına olursa olsun!
Siz şerefsizleri boz bulanık sularda bile boğacağız.

Ey şerefsiz oğlu şerefsiz, bak gözlerimin içine!
Ben baştan tırnağa anadoluyum.
En rahmani sevgi ve muhabbetlerle doluyum.
insanı Rahmana kavuşturan,
Cennet kapılarının güller serilmiş yoluyum.

Ey sevdalım,
Sen gönül tuvalimde en güzel resmim,
Sen sevda meclislerinde aşkını şakıyan dilim,
Sen aşk gergefinde en manidar motifim,
Ve sen musalla taşındaki en yaman halimsin.

Ey sevdalım,
Sen taamların unutulmayan lezzeti,
Sen saygın insanların şeref ve izzeti,
Sen veli zatların en ulvi himmeti,
Ve sen yüce yaradanın sonsuz rahmetisin.

Ey sevgili,
Sana henüz söyleyemediğim,
Ve şimdiye dek hiç duyulmamış,
Valizler dolusu sevda hüzünlerim var.
Taşımaktan bitap düşmüşüm,
Manidar aşkını konuk etmişim gönlümde,