Hüznün Gemisi Şiiri - Serkan Çardaklı

Geceye karışır eski bir şarkı,
Deniz kokar kaldırımlar,
Bir vapur düdüğü — yarım kalmış bir veda gibi,
İçimde hep aynı sızı: sen.

Paslı limanlarda anılar çürür,
Rüzgâr, saçlarından bir tutam getirir,
Bir cigara yakarım, dumanı maviye kaçar,
Adın dudaklarımda sessiz bir yara.

Yalnızlık, usulca iner güverteye,
Konuşmaz, sadece bakar gözlerime.
Kentin sokakları da biliyor artık,
Benim bütün gidişlerim sana doğru.

Bir kahve soğur, sabah olmaz,
Saat iki, sokak lambası titrer.
Belki sen uykudasın,
Belki de başka bir şehrin aynasında gülüyorsun.

Ama ben buradayım hâlâ,
Hüznün gemisinde kürek çekerim,
Her dalga bir hatıranı getirir,
Her fırtına bir vedanı hatırlatır.

Rotam sensin, limanım yok,
Yüreğim batık bir ada gibi sessiz.
Ve her sabah, içimde aynı ses yankılanır:
“Bir gün döner mi Hüznün Gemisi?”