Yol yorgunuyduk, ne kadar güzel olsada Assos ve ne kadar çok parıltısını bıraksada güneş dalgaların üzerine sevgili günlüğüm✍🏻 gece onikide çıkmıştık yola…
Gözlerimizden uyku akıyordu…
Yol uzun değildi, yani Datça kadar yolumuz yoktu Assos’a… İki saatte bir oturmayı bilmeyen ben sıkılıyorum oturmaktan, oğlum mola verelim diye diye sabahın 08:45 inde Assos’a vardık.
Navigasyondan konumu Naci Baba’nın yerine ayarlamıştık, elimizle koymuş gibi bulduk. Teknolojiye akıl sır ermiyor sevgili günlüğüm bilmem anlatabiliyor muyum…
Bir de sürekli ücretli yol ve köprülere çıkıyor ne hikmetse yolumuz 😉
Gel de dön İstanbul’a sevgili günlüğüm✍🏻
Karmaşaya, korna seslerine, osuna, busuna yok yok
İstanbul eskiden güzeldi…
Denizse daha temizi, daha güzeli Hayıtbükü, Palamutbükü, Ovabükü, Kargı, kısacası Datça; daha da kısacası Muğla sularında…
Gözlerim doluyor, her şeyi bırakıp gitmek istersin ya hani çoğu zaman kalabalıklardan boğulupta, işte o an yapmak, kaçmak lazım buralara ki bundan sonra böyle.
Parçalanıyorum dalga sesleriyle
Karşıki şehrin ışıkları gel desede
Öylece kum taneleri arasında
Kımıldamadan duruyor seyrediyor
İlhama kulak veriyorum
Şansım yok deme!
Bunu, hiç deme;
Sakın deme!
Sarıl kağıda, kaleme..
Çıkar fotoğrafları, anıları usulünce diz kanepeye;
Belkide biz yaşamaya yanlış yerden başlamışızdır
sevgili günlüğüm✍🏻 ne dersin?
Olabilir mi bu?
Yanlışlıklar, hatalar biz insanların yaptığı sıradanmış gibi baktığımız ama sıradan olmayan şeyler değil mi?
Mümkün mümkün yani bence, kendi adıma ben yanlış yerden başladım yaşamaya gibime geliyor her ne kadar çok küçük yaşlarda elime kalemi alıp Ay’a tutulmuş olsamda…
Merhaba sevgili günlüğüm ✍🏻
Merhaba sevgili dostlarım, merhaba…
Zaman ayırıp yazılarımı okuduğunuz için her birinize ayrı ayrı teşekkürler ediyorum. İyi ki varsınız diyorum.
Ve sen; ya sen sevgili günlüğüm kalbimin ormanı, kalbimin denizi… Yüreğimin sesi; gökyüzüm, sağanak yağmurum… Şimşeğim, tsunamim sana ne kadar teşekkür etsem azdır ön bahçem, hayat yolculuğumun dikiz aynası iyi ki tutuşturdun elime kalemi çocukluğumda..
Elim kaleme değdi değeli
Nefes alışımın sebebidir şiir
Gülüşlerimin
Usulca ağlayışlarımın kapısı şiire açılır
O, öyle bir kapı ki
Kilitli odalara buyur etti
Aklın kalmasın sakın bende sevgili günlüğüm✍🏻
Dinlenmenin, dinlenebilmenin hakkını her daim içimde ki çocuğa sarılarak veriyorum…
Nefis bir sabaha uyandım bu sabah, bu sabah başkaca parlıyordu güneş; sanki rüzgar ardından kaş, göz ediyor biraz daha kal Datça’da, gitme diyordu.
Çocuklarım anne dedikçe yüreğim bavulu topla koyul yola diyor, lakin yüreğim çocuklarımın ağzından çıkan cümlenin tamamını dinlemiyor mu ne?
Merhaba sevgili günlüğüm✍🏻 merhaba biriciğim, merhaba iki gözüm, kalbime açan çiçeğim merhaba.
Özlem doluyum sana; seni ise haklı olarak incinmiş görmekteyim… Nasıl hak vermeyeyim sana? Yerden göğe kadar haklısın; elini öpsem defalarca, yüzüme gözlerime sürsem affeder misin beni?
Eteklerini de öpeyim daha da naz edersen, ha senin eteğin, ha benim ayrı gayrımız mı var Allah aşkına…
Yarım kalan yazılarımın hakkını arıyorsun elbette, yarım kalır mı hikayeler yarım kalan aşklar gibi gibi yazacağım cumartesi gününden sonra nasip olsun inşallah.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!