Hande Ortay Şiirleri - Şair Hande Ortay

Gözlerinin Hicran Zifiriliği

Yine işgal altında bütün benliğim
Gecelerin gölgesinde hapsolmuş,
bir sevdanın esiri olmuş kalbim
Zaman mekan yok cümlelerimde

Gözlerin Karasına Vuruldum

Seni benden başkası sevemez,
Ziyan olursun
Benden başkası gözlerine bakamaz,
Viran olursun

Gözlerinle Götür, Götür Ne Olur Sevdiceğim

Bulutlar mı yakın, yoksa hasretim?
Nerede kaldı masum sözlerin?
Aklında kaldı mı nemli gözlerim?
Gözlerinle götür, götür ne olur sevdiceğim

Sinir hastalığı bulanık bir şeydir
Mikroba benzemez
Umutsuzluk denen garip, korkulu bir hisle başlar
Derinden yaralar bizi

Hastalık ve sağlık arasındaki ince bir çizgidir

Gel Ey Gül-i Rana

Bilir misin, yokluğunda nice siyahi hüzünler kaplar gecemi
Hıçkırık sesleri ile çınlar katran karası geceler
Yıldızlara hasret gökyüzü,
Mehtaba hasret denizler misali

Gülümsemek

İçten ve derinden gülümsemek
Dertleri dert etmeden, hayata sımsıkı sarılabilmek
Dertleri erteleyip, kedere eklemeden mutluluk saçabilmek gerek

Gülüşüne Yorgun Gözbebeklerim

Gülüşüne yorgun gözbebeklerim,
Biliyorum hiç dokunmadı,
Dokunamadı tenine sözlerim

Günler Az Gelir Bize

Yavaşça sokulup, o yangın yüreğinde yatsam
Sıcak yaz güneşi misali teninde bir doğsam
Bu geceler az gelir inan, her günün olsam
Sende şiir, sende hayat, belki de biraz da aşk olsam

Hadi Bana En Sevdiğin Kenti Anlat

Umutsuzluk!
Yaşamımızda “Doğal” denen bir şey bırakmıyor
Dünyaya karşı bakış açımızı etkiliyor
Asfalt yolları, yapıları, yeşillik denen her şey kayboluyor

Hala Müptelayım

Sen benden geçmiş olsan da
Ben hala sevdalıyım
Hala çılgınca bağlı
Yakıp yıkmış olsan da bazı şeyleri