Hamit Korken Şiirleri - Şair Hamit Korken

Çarşafa dil uzatır,kalkar çarşafta yatar
Galiba akı değil, ona karası batar

Çarşafından ziyade, içindekine takar
Akı,kara gösterip, dindara çamur atar

Sönmüş bir volkanın
Homurtuları sanki!
Aheste atan kalbimin iniltisi
Yeter artık dercesine isyan edişi hayata
Aslında tükenmişliğin belirtisi

Gusletmeye bedeni,bir kova su temizler
Cünüpleşen bir kalbe,yetmez bütün denizler.

Öyle bir fırtına esiyor ki! Şu an dışarda
Korkuyorum!
Söndürür diye senli umutlarımı, yüreğimi aşar da!
Sıkı sıkıya kapattım tüm kapıları
Bırakmadım sızacak en küçük bir delik
Sevda ile düğmelendiğim aşk denen ilik!

Bir sonbahar daha kapımda
Soğuk ve ölgün çehresiyle
Bense boş sokaklarında
Dolaşıyorum şehrin
Kahreden sensizliğiyle

Kalemim yüreğimin,süz'i dil nazendesi
Hercai duyguların,olmadım hiç bendesi
İnsicamı terimdir,üslubum parmak izim
Ezberci bir kafanın,değilim sazendesi.

Dünyaya gelmeyi ya da gelmemeyi
Ne ananı ne babanı
Ne rengini ne cinsiyetini
Ne kaşını ne gözünü
Ne parmak izini ne yüzünü
Ne adını ne de insan olabilme şansını

Hayatı ne kadar ciddiye alsan da!
Sonuçta acı bir şaka
Ayni zamanda, göçsel ve ölümlü bir vaka
Gelmek ya da gelmemek elinde olsaydı
Gitmeler olmazdı mutlaka
Hayat;

Namı diğer adı, hüzün bilinen
Kefes çiçeğine döndü hayatım
Görmeden baharı kışa gelinen
Ömür zindanında, söndü hayatım

Yüzmedim girdaplı bozgun çaylarda

Ne olduğumuz gibi görünüp
Ne de; göründüğümüz gibi olabiliyoruz
Bu yüzden hep,çizgiyi aşıyoruz.
Farklı görünme iç güdüsü
Kariyer yapma dürtüsü
Meşhur olma görüntüsü uğruna