Hamit Korken Şiirleri - Şair Hamit Korken

Yamamaktan yoruldum, bitmeyen söküntünü
Sayende kum çuvalı, özdeş oldu adımla
Kırık derik ne varsa,topla tüm döküntünü
Ardına bile bakma,ufak ufak adımla

Ne Lat, ne Menat,
Ne Uzza,ne Buda
Ne de şeytani Tagut!
Tanrısallaştırdığın en şedit put
Adı batasıca para!
Onun karşısında her kez fukara

Dünyaya geldin, saf ve günahsız
Anadan üryan, çulsuz,libassız
Kıçında bir donun bile yoktu
Yokluktan var'a, seni kim soktu

Son durak iki çukur

Hani! derler ya,sap gibi ortada kaldım
Ne hayat bana güldü
Ne ben ona yarandım
Hayat hep diken sundu
Gülünü sakınarak
Ömrüm acıyla soldu

Bilinmez bir zamanın, meçhul bir noktasında
Ecel'se pusu kurmuş, bekliyor kapısında
Verilmiş her canlıya, emaneten bir hayat
Fark etmez ölüm için,o tazeymiş bu bayat

Nerde candan dostlarım, hani nerde gelecek

Gören gözler perdeli
Bir; kara sis çökmüş ufkuna
Haklar Allaha havale
Vicdanlar tutsak kula
Mümin bekliyor İsrafili
Üfliyecek diye sura

Nefret gözünüzü kör etmiş sizin
Ak ile karayı seçemez oldun
Vicdan defterini, dür etmiş sizin
Akıl mizanıyla, ölçemez oldun

Kirlenmiş sayfadan, fayda yok beyler

Şans!
Ne kadar fetbaz ve kaypak bir kelime
Ah bi geçirebilirsem elime
Ayrıştıracağım doksan dokuz dilime
Çırılçıplak yapıp kimliğinden soyacağım
Adını da,hak ediş koyacağım.

Mevsimleri hislerinle boyarsın
En güzel şiiri, hep sen yazarsın
Kelimeler esrarını yitirir
Rengarenk tabiattır, sende şiir

Şiir dedikleri bu olsa gerek

İrade param parça
Yılgınlıklar cabası
Dalında olduk salça
Söndü yaşam çabası

Şükür olsun bineğin