Halil Aydın Şiirleri - Şair Halil Aydın

Köyümden çıktım yola
Çocukluk aşkım pencerede
Bir gülmedi yüzüme
Elimde tahta bavul
Anamla beraber vardık kaşa
Vedalaştık anamla

KÖYÜM DÜŞÜNCE AKLIMA
Geçmişi düşünüp şöyle bir hayal kurunca
Köyüm gelir aklıma
O cehennemler, o cennetler
O tatlı, acı hatıralar
Ve o göz yaşları düşer aklıma

KORKUYORUM
Öylesine yalınızım ki
Kendimi sanki
Kaf dağının arkasında gibi
Yalnız ve korumasız his ediyorum

KARIŞIK DUYGULAR
Döme dağını aşınca
Boyalı köyünden esen akşam rüzgarı
Başladı mı neşem yerine gelir
Çimenlerinden tarlalarından esen
Rüzgar köyümün kokusunu bana getirir

İNANMAM ARTIK
Size inanmam artık
Nefretiniz sabrımı aştı artık
Bundan sonra söyledikleriniz
Hiçbir sözünüze inanmam artık
Askerlerimize müebbet

SEVDİMİ
Sevdi mi sonuna kadar, sevmelisin
Günler aylar ve yıllar akıp geçsin ne çıkar
İnsan sevdi mi biri birini sonsuza kadar sevmeli
Benimsemeli, benim olmalı demeli
Sevdi mi bilesin ki ruhun değişir

SELAM OLSUN FİLİSTİN’NE
Gökten bombalar yağıyor
Gazze de bir okula
Mahsum bebekler kalıyor
O yıkıntılar altında
Çocuklar ölmemiş gibi bakıyorlar

ŞEHİT ANASININ ARDINDAN
Her zaman yüzüne baktığımda
Bir acı serilmiş gibi gözlerinin önüne
Dalıp giderdin hiç yüreğinden çıkmayan
Acının peşine,
Mimiklerin değişir dururdu yüzünde

Ö Y L E B İ R D E R T K İ
Fırtınalar hiç eksilmedi başımdan
Dört mevsimden yalnız kış bende ki
İnat etti güldürmedi felek beni
Öyle bir dertki, bende ki
Küllenen köz gibi

ÖYLE BİR ŞEY Kİ
Fırtınalar hiç eksilmedi başımdan
Dört mevsimden yalnız kış bende ki
İnat etti güldürmedi felek beni
Öyle bir dertki, bende ki
Küllenen köz gibi