Gül Kabacaoğlu Şiirleri - Şair Gül Kabac ...

Ey kalbimi viran eden zalim sevgili,
Bilmek ister bu biçare, sana neyledi,
Hangi suçun cezası verdiğin bana,
Kaldım bu gurbet elde, hasretim sana.

İçimde büyüttüğüm bir ateş topu,

Ben...
Toprağın sesini duyan,
Göğsünde memleketin nabzını taşıyan kadınım.
Bir devrimcinin kalbine doğdum ben.
Atamın "ya istiklal ya ölüm" sesi kulaklarımda...
Gölgesi aydınlık bil ülkenin yoluna adadım canımı.

Bir zamanlar adını kalbimin tam ortasına yazmıştım.
Kimseler bilmezdi, ben bile yüksek sesle söyleyemezdim.
Seninle konuşurken sustuğum yerlerde
binlerce kelime çırpınırdı içimde,
sen bir tanesini bile duymadın.

Bir kabus serildi önüme,
Ve dünyam yasa büründü.
Ben ne yaşadıysam içimde,
Anlayamadın, anlatamadım.

Aşk bana ağır geldi belki,

Bir adam var yüreğimde,
Gözlerine baktığımda girdabına çeken,
Okyanustan geniş yürekli.
Kimi gün sakin,
Dupduru berrak sular gibi güvenli,
Bilmez ki huzur ararken, huzur veren…

Bir adam var, dünyadan kopmuş,
Kendini unutmuş bir adam var.
Bu hikaye, kendini anlatır.
Belki hatırlatır ona.
Yok olmaz deme,
Sadece dinle,

Adını yine söylemeyeceğim.
Çünkü adın bir hece,
ama bıraktığın yara
koca bir ömür kadar uzun.
Seni sevmek kolaydı,
Zor olan kendimi senden söküp çıkaramamak.

O kor gibi bakışların dokundu ansızın,
Ah sol yanım alev aldı, sardı ince sızın.
O an zaman durdu sanki, tutuldum sadece,
Ah öylece bakakaldım, bir çift ela göze…

"Değişmeyen tek şey, değişimin kendisidir" derler. Hayatın değişir, şartlar değişir, insanlar değişir... Değiştirebileceğin şeyler için cesarete, değiştiremeyeceğin şeyler için sükunete ihtiyaç duyarsın. Ama böyle zamanlarda en çok güvene ve huzura ihtiyaç duyarsın. Başını yaslayacağın huzurlu bir omzun olduğunu bilmek. yüreğinde, sırlarını paylaşabileceğin güvenli bir yüreği ağırlayabilmek pahabiçilemez. Bu bir dost olur, sevgili olur, anne olur, baba olur fark etmez. Hayatta iyikilerin olmalı mutlaka ve yanındayken bilmelisin kıymetini. Yoksa ölüm aldığında elinden, keşkelerinle kalırsın. Korkağız çoğumuz, sevmekten korkuyoruz. Nefretimizi bağıra çağıra haykırıp, laf sokmaktan çekinmezken, neden seviyorum demek çok ürkütücü. Oysa en güzel, en özel duyguyken neden göstermesi bu denli zor. Aileni seversin göstermezsin, dostunu seversin söylemezsin , aşık olursun belli edemezsin, korkarsın. Neden... Dünyayı kurtaracak güç güzel duygulardaysa, neden saklıyoruz... Sorduğum sorunun cevabını biliyorum aslında. En büyük gücümüz, en büyük zayıflığımız aslında. Korkuyoruz kırılmaktan. Öyle korkuyoruz ki, unutmuşuz saf sevgiyi. Sana yaşadığını hissettiren tarifsiz bir mutlulukken, kaybettiğinde bir damla göz yaşına sığan ve canını ağır ağır alan bir cellata dönüşmesinden korkuyoruz ve yaşamadan ölüyoruz.
Kabuklarımız var, kıramadığımız sert kabuklarımız. Yediğimiz dost kazıklarıyla, şahit olduğumuz çıkar ilişkileriyle daha da sertleşen kabuklarımız. Çıkamadığımız, içine kimseyi alamadığımız, kalabalıkta bile yalnız olduğumuz kabuklarımız. Öyle uzun süre yalnız kalmışız ki farkında olmadan, unutmuşuz gerçekten sevmeyi ve sevilmeyi. Çıkara dayalı yeni dünya düzeninde mi hata, yoksa o düzeni kuran biz insanlarda mı? Ne zaman gerçekleşti kırılma noktası, ne zaman değişti dünya. Hep böyle miydi yoksa, masallar, o güzel yeşilçam filmleri insanların özleminden mi ibaretti. Masallara mı inandım ben, ondan mı yabancıyım bu dünyaya. Kabil, Habil'i öldürdüğünden beri, dünya Kabil'in esiri mi oldu. İnsanların yüreğinde sevgi prangalı bi mahkum mu. Sadakati kim kaçırdı. saygı nerede... Tutunduğum değer yargılarımı, beni ben yapan özelliklerimi bulamıyorum insanlarda. Yalnızlıksa bedeli, yalnız kalırım kabuğumda. Çünkü benim sevgim saf. Çıkarsız severim, yediğim kazıkların kanattığı yaraların kabukları vardır yüreğimde. Kanadıkça Habil'i hatırlarım. Ölürüm, yine ölürüm ama bi türlü Kabil'e dönüşemem. Zalim olmak yazmıyor fıtratımda, dost kazık atınca, yar canı acıtınca, güvendiğim dağlara kar yağınca, kısaca şartlar değişince değişemiyorum. Zalimin fıtratında canı yakmak, çıkarı için kullanmak var diye ben neden fıtratımdan vazgeçeyim. Kabil'in öldürdüğü Habil'im işte... Anlaşılması güç, ağladığında bile gülen, kırılgan ama çok güçlü, kalabalıkta bile yalnız ama mutlu olmayı bilen. Hayatına herkesi almak istemeyen, sadece güvenebileceği dostları olsun isteyen ve onlara ömrünü veren bir Habil... Değişmeyen ama dünyayı değiştirmeye gücü yeten bir Habil... Çünkü inançlı, sabırlı ve şükür bilen. O yüzden mutlu ve yarınlardan umutlu... Allah herkesin yüreğine yüreğiyle gelenleri nasip etsin, dostun da, yarin de, evladın da hayırlısını versin🙏

Küçücük bir notayla başladı her şey,
Bir nota, bir nota daha derken,
Yüreklerimizin ezgisi karıştı ritimlere,
Ruhumuzun coşkusunu bastıramaz olmuştuk.
Adeta sihirli bir müzik esir etmişti bedenlerimizi…
Önce ayaklarımız başladı,