Evvel zamanlarda biz
Aydınlık sabahlara uyanırdık.
Açılırken pencereler
Gökyüzüne kuşlar bağışlardık.
Yitirdik o bilindik sabahları.
Kuşların vurulduğu zamanlarda.
Güneşin yüzünü örterken gece.
Arsız bi karanlık zorluyor penceleri.
Kuşlarla gitti kuş bağışlayıcılar.
Kanadı kırıldı güvercinlerin.
Anısı kaldı rüzgara karşı uçmaların.
Kuşlarla gitti kuş bağışlayıcılar.
Çamur gibi bir gece akarken camlardan.
Yitirdik aydınlık sabahlarımızı.
Kuşlarla gitti,kuş bağışlayıcılar.
Gökyüzü kuşsuz, mavisiz / biz sabahsız kaldık....
______________(17.01.2016 güncesi)
Hümeyra GünKayıt Tarihi : 17.1.2016 12:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu sabah da, uzun zamandır yaşanan zor sabahlardan biriydi...Yine acılar vardı. Yine insanın insana yaptıkları can yakıyordu. "Değişti dünya "diyordu içimdeki kırgın çocuk. Dünya değil dedim ona... Değişen insanlar...Unuttular sevgi dilini dedim hayıflanarak... Sonra gençliğimde okuduğum Yaşar Kemal'in "KUŞLAR DA GİTTİ "Romanı geldi aklıma... Hani çocukların yakaladığı kuşları cami avlularında satın alan iyi insanlar vardı ya, o insanlar,satın aldıkları kuşları "azat buzat beni cennet kapısında gözet"diyerek gökyüzüne bağışlarlardı. Nedense o sahne geldi aklıma. Değişen dünya değil dedim yine, içimdeki çocuğa... Böylesi bir duygu geçti içimden..
Yitirdik aydınlık sabahlarımızı."
Özgürlüğümüzün sembolü olan kuşlar uçmaz olmuşsa, berbat bir gece çöreklenmişse umut ışıklarının içeri dolduğu pencereler, katran karasına dönüyorsa bağrımızda bildiğimiz anılar...
insanın bu yüzsüz yaşamdan nasıl bir beklentisi var.?.. ++
TÜM YORUMLAR (22)