Gökhan Oflazoğlu Şiirleri - Şair Gökhan ...

Dağdan kopup gelen çığa boşver,
kendini çığ gibi bırakta zamana.
Aklın oyunlarında yitir ülkeni,
hayvanca itkilerini kuşan da,
bildiklerini unut, yeniden başla.
Kirli gökyüzü daha da kararsa,

Sanki hayatın ideal bir
formu varmış gibi.
Ne yapsan kötünün iyisi.
Taraf olmanı isterler,
bizimkisi doğru çözüm.
Bir yanda karşılıklı,

O anı hiç unutmayacağım, her zamankinden çok fazlaydı.
Uçurumdan yuvarlandım, ne öldüm ne kaldım.
Bu cesareti bana kim verdi, uzuvlarım tek tek pişmandı.
O anı hiç unutmayacağım, bütün yaşadıklarım sanki yalandı.
Güldüm, titredim, bana bakan gözler kordan bir andı.

Acılar, keder, hüzün
bunlar tattırır gerçek
dünyayı diyor eskiler.

Daha azına razı olmayın,
mutluluk talebinde ödün

Sen olmasan, ben de,
bu dünya, evren de.
Ipıssız tanrı derin
yalnızlığında, hiçbirşey
yaratılmamış daha,
yokluk da tanımsız.

Sanat, o yalancı tanık;
pisliği aklamak, acıyı
yatıştırmak, oysa
zehir gibi hayat.

Ama, bir hikayeniz olsun

İçine düştüğümüz aptal tarih,
bir yol verse saf ruha ve zaman
dönüşse altın çağlara, o yüksek
iklimin tedavisi iyi gelirdi her cana.
Hem unutma, her insan kendine gebe
henüz görmediğimiz diyarlarda.

Sayılar evrenine, takılmış parmaklarım,
sen de gel, dokun tuşlara, artsın
bahtiyarlığım.

Öyle soyut ve aç, bekler belleğim,
dolsun havayla, nefes ve bitsin

Sessiz deliliklerin yangını bol olur,
ev harapsa ne gam, yenisini kuracak
gayret de olur. Ateşin tükenmesin,
kor alevler can olur.

Tekinsiz dünyada ıslık sesleri,

Serin yağmurlar altında, sonsuz şüphe,
temelsiz varlığın kurar şeklini.
Daha çok sev de, kök sal boşluğa,
gözlerin ve tenin şahittir sarılınca.
Bir güven ile üreyip, ürperen isyan,
daha ağır ve kaya gibi.