Gökhan Oflazoğlu Şiirleri - Şair Gökhan ...

Savruluşun kırılgan mekanı öte,
kucaklar canlıları ölünün gözleriyle.
Ayrılık sızıdır bildik yerlerden, yeniyi mi
istemeli örtük kalan bilinmezden.
Tamamlanmamışlık perdesi inmiş,
göremiyoruz. Sorgulanıp, arzulanmış

Geceyle doğan sessizlik,
başlayan can şöleni.
Açlık, gereksinme
ya da hiç.
Sessizlik şekiller
çizerken göğümüze,

Eğer söz taşıyamıyorsa anlamı,
yazılınca biraz da yitirmişsek yaşananı.
Bir yol bulmalı beyinden beyine ya da
gönülden gönüle. Gözler taşımalı yükü,
bütün anlam yüzümüzde ışımalı.

Kavrarım ruhum da
terkedecek, kalacağım
boş beden. Türküsüz
yanan meşale aydınlatmaz,
bu yol da bitmez, ulaşmaz.

Evlerden saçılan
rastgele ışık,
bizi buralara kadar
sürükledi, yerleştik.

Şimdi selamsız

Sonsuzca yinelenmeyecek herşey,
ben bu yükü taşımam, belki başkaları da.
Bu kadar çok yanlış varken, bunun
tekrarı mı olur.

Duygusuna kavuşur aşk,

Gece treniyle eve dönüyorum.
Yorgun yüzlerde boş bakışlar,
havada uçan ölü kuşları avlar;
kanatlarında acıları taşıyan.
Düşleri artık eve varmak içindir.
Karşılayan çocuklar mı eş midir...?

Perde perde açılıyor gece,
tül tül dağılıyor tenim.
Bu karanlıkta beklediğim,
kuşlar; kafamda ürettiğim.
Kanatları beyaz, burunları
siyah hızmalı. Yalan bütün

İçimden bir türkü tutturmuş,
tedirgin, solgun, epeyce yorgun.
Çaldığım kapılarda tuhaf çehreler,
ayrılık yüreğimde otağ kurmuş.

Birgün yuvaya dönerim umuduyla,

Biz sahilin yarattığı umman,
döneriz kör şafaklardan.
Garip sızısı başlangıcın
elimden tutan. Burdan
nereye gidilir, bütün
yönler kapalı.