Fesleğen Şiiri - Özge Özgen 2

Çok denedim yeryüzü yutmayı
gökyüzünden sonra

Islak bir bedenle sevişince
İspirtodan bir yudum
almadan da
İncelmeyi
pek sevmiyorum galiba

Yağmurun sesine karışan rüzgar
Benjaminleri de
büyütsün istiyorum

İstanbul'un göbeğine çöp kaçtığını var sayıyorlar

Oysaki ben adı olmayan
Barbarlar adına

Derimdeki yerini yadırgayan yaprakları gösterecektim tanrıya

Ağlarken sevmeyi bırakan
çocuklar gibi koştum

Ayaklarımda sapanla vurulmuş
kuş ölüleri

Orda , o uzaklığı cığlık sesine karıştırıp
korktuğum dünyadan
düşerken
kanatlarımı takmayı
unutmuştu hayat

Topuklarıma değen damarlarıma
Bir işaret koymayı da ve oradaki ağrıların sebepsizliginden de
yakınmamayı öğrenmek
ne zormuş meğer

Hücremde üç eksiğim daha var
Biraz karanfil toplayacagım
Ve bütün vazolar su
sızdıracak yine biliyorum

Belki bu yüzden de elmayı her ısırdıgımda
Diş izinden geçen her yarada
ellerimde büyüyen
su sesleri
Plastikleri eritiyor

Ve ikiye ayrılan
Kaburgalarım
Dikiş tutmuyor

Ölmek için sedeften cümleler kurmayı bıraktığım
bir cam içi bu

Üşümekse
Yavaşça eriyen
Bir kemiğin faili değil ki sevgilim

Dünya yuvarlak bir masa
Etrafında biz çakallar
ve vahşi hayvanlarla dolu

Sen ne kadar deniz suyu içtim desende
Hırkamı yanıma
almayacağım

İstiyorum ki, hikayem eksik kalsın

Ve tabi camlar
Fesleğen tozu yutmuş

Uyandırma

Özge Özgen