Buz Şiiri - Özge Özgen 2

dalları iki yandan kıran
kırkayaklar
gibiydi zaman

kırka kırk düğüm atan bencil cümleler
ifşalanmıştı
yüzümüzde

ve o inanç içinde sütten kesilmis güvercinler
kanatlarında genişleyen
kelebeklere döndüler

kara kedilere
bir karanfil daha ver mazlum
ve diz çök
uykusuz bâkir bir
geceye
uyansın gün

giden , zaman olsun
eriyen kar
suya dönüşen
ah

neydi o günah tireninde
tırnağına kadar acıyan
ve daralan şey

bırak kırılsın
bırak acısın
dağılsın ortaya en mahreminden bu ten
bu öfkeyi ben tanıyorum

biliyorsun, oldum olası köhne
bir cehaletten
doğduk biz

oldum olası bu emanet sevmeleri
öğrettiler bize
uzakları
ve yükseldikce alçalmayı

döndüm
ben hep yana döndüm
bana, el deme

ben hep fırtınadan önce yağmura
üfleyen oldum

bir kıblenin tam ortasında
oturup rüzgara
esmişliğim de oldu

çok oldu...aykırıya yatan bir dil
konuşuyoruz
ağızlar buz.... buzzzz

gıcırtı sesi bir usturayı seyirip geçiyor
elimde bir falcata
et acıyor, et

ben hep kalbimi dinledim
hep göğe baktım
aya ve
kuşlara

tohum tohuma açarken
hıçkırıklara boğulan
soysuz çağdı bu

yanılma payım büyüktü
ve orda
kırılan bir diş
karnıma tekme atan bir yüz

ah...kanayan diş etim
sola doğru kıvrılan kaburgam
kasıklarımda
bir ağrı, bir ağrıyla dövüşüyor

ah...rezil zaman
bu kırbaç sana
bu zincir bana

söyle bal gözlü ay
şimdi, nasıl sevişir bir gül
bir dikenle
ayak üstü