Duvak Şiiri - Özge Özgen 2

Bu kara kış çabucak geçsin diye
bir cümlenin tam
ortasından
geçen bir nehirde durdum

Her nedense, kalbine binlerce
teseli arayan kara duvaklar
gibiydi ellerin

Dünya çırpındıkça biz kayboluyoruz sevgilim
İçinde ağaç olan
bir sınav yok

Delirmek ve sevişmek serbest

Her alanda içime gömülüp kalan
enkaz yığınları
Bir annenin
kara gözlerinde dursun istemiştim

Bu yüzden, otların yalvarışı gökyüzüne
düşecek diye
korkuyorum

Ve içsel dönüşumler
sarsacak bizi

Bu yüzden beş parmağımın da hayat koşullarına uygun
bir cümlesi yok

Başını secdeye götürüp
dizlerinde
gevseyen o acı

kum saatine dönüşmeyecek
Ve hiç kimse ezberlemeyecek geçmişi

Ezan sesine karışan karıncalar vardı eskiden
Ekmek kırıntılarını
kendi kovuğuna taşıyan
mayın tarlası telaşında

Avuçlarıma karışan kül yığınlarıyla beraber rüzgarlar geçiyor alnımdan
Ve insan izleri kalıyor yüzümde
sürekli inleyen
ve ağlayan insan oğulları

Geceye bulaşan zehir
Sabahında göz yaşlarıyla temizlenen
Gövdeler halinde
yansıyor suya

Suya buz koyunca
Çoğu yara acımıyormuş, öğrendim

Öğrendim , kaç köşesi olduğunu
gövdemin
Öğrendim, kaç çiçek acarmış
anne mezarında
nar çiçeği kıvamında

Önce çarpmayı
Sonra çıkarmayı
Her daim bölmeyi de öğrenmek isterdim

Ve sevmeyi
kim öğretti biz barbarlara Tanrım

Korkuyu yenmenin tesellisinde
sildim herşeyi
Uzakları da sevmeyi öğrendim herşeyin neticesinde

Önce susuyorsun
Sonra ağlarken
çarpıyorsun duvarlara

Uzaklar ,uzadıkça
Kısalan hayat öykülerini okuduk
birçok yerde

Dünya dönmüyor
Dünya kıyıda bir yerlerde evriliyor
Ve içinde
üşüyoruz biz tembeller

Gök taşı düşecek diyorlar sevgilim
Omuzlarımda
bir kum torbası

Bütün günahlar bana yazılsın istiyorum
Bütün şaraplar aşkına
Bir kediyi affettim.