vardın mı kendine
kendinde ötelere
ötelerden yeniden
geldin mi olduğun yere...
beni tanımak sana
giden zamanlarda yolculuk nereye
bu zaman kervanında hangi sevgiliye
üzgün hayatın kahreden gözlerinde
yaşamak ne derece doğru?
gülümsediğin unutuluş sakin ölümlerde
Bütün güneşlerin umudu sararan yeşiller gibidir
Gittikçe azalır karanlıkta yaşama bağlanırken sen
Güneşin son akşamlarında yarım kalmadır.
Beklerken kimsesiz tek başımıza
Anlamını yitiriyor hayat her şey
Güvenemiyorsun kimseye
gün bitmek üzere güneş dalgın battı bugün
gitmenin bedellerini öğrenip gel diyen suskunluklar
hangi yolun sonunda
sen olmayan yılları kucaklayacak aşk
sebebini bilmediğin korkularının zaferi
son olan hayatların bilinmez yaşlarında
haftanın tam ortası
bugünde geçti geçecek
ve hafta sonu
yaşadığımı hissediyorum
yaşamaktan öteye gittiğimi
anlasaydın
kızılsekide bir sabah vakti
her şey sessiz
gün desen her şeye rağmen ümitli
çünkü halen
kendine var güveni!
Karşı taraftan bir ışık süzülüyor içime,
İçimin karanlığıyla bende aydınlanıyorum
Mecbur değilim acılara katlanmaya
Çekip gitmek daha kolay
Ölmek zor olasada
onca yıldan sonra
eski karlar bile erimeden
yeni karlar yağdırdı her tarafa...
o gün her taraf sisliydi
ağaçlar beyazlarıyla
hiç tanıma beni
kapından geçtiğimde
benimle ilgili
hatıralardan geçme!
bugünlerde belkilerdeyim
kendinden gittin şimdi kimde kalıyor zaman
benim uçsuz bucaksızlığımda
dağıldı herkesin herkeste olmayan beni
birazdan gideceksin
gittiğin yerde bırakma seni!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!