Bir daha yazamam sanmıştım,
yanılmışım
İyi ki sanmışım
Yazmak da olmasa
ne yapar bu ruh?
Ya susar durur,
Ölmedik! Yaşıyoruz!
Ayaktayız, işte dimdik!
Geçmişin doldurduğu gözlerimizle
geleceğimize bakıyoruz
Kanmayacağız!
Yıprandık
Benim babam alkolik değildi
ama
iyi söverdi;
dehşet bağırırdı;
vurduğunda can çıkarırdı;
bakışlarında öfke vardı;
İlk seni gömeceğim
gelmezdi aklıma
İlk sınıflandırılmamda
masaların çizik,
sandalyelerin kırık,
tahtaların dökük,
Kapadokya'mın peri bacaları;
seslendiler peri bacıları!
"Gel!" dediler, "Duy!" dediler
Gittim, vardım, neymiş sancıları
Diz kırdım, oturdum yanlarına
Ner'den düştüm
bu sanrı tarlasının ortasına
Her yerde seni arıyor,
seni yokluyorum
Elime batıyor gerçekliğin dikenleri
Telaşlı nefes alışlarım yırtıyor yüreğimi
İnsan gülmeyi özler mi?
Evet, ben fena özlemekteyim
Beri benzer değil benimkisi,
en yürekten olanını gözlemekteyim
Bir çocuk doğdu bu bilmeceyle
etrafı ağıtlar içinde
O kaldı, ben kaldım,
yapayalnızız bu gece
Ağlama diken diken olur
Bir acayibim bugün!
Çarpıntılı yüreğim çelişki dolu
Kafamdaki soru işaretleri güler yüzlü
Yine bir intihar gecesi bana armağan,
bana özgü
Her zamanki gibi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!