Enver Özçağlayan Şiirleri - Şair Enver Ö ...

Üzme hayat, üzme son demde beni,
Yılların yükünü çekemez oldum.
Savurur atardım sırtımdan seni;
Dehrin bileğini bükemez oldum.

Öyle işler açtın garip başıma,

Meydanı boş bırakma sen hamâkat ehline,
Nasılsa başlayacak Türklüğün altın çağı.
Çalış, çalış da yavrum bilimi al eline,
Seninle kesilecek bu asrın göbek bağı.

Devlet acze düşmüşse; güçlü devlet gerekir,

Süslü mekânlarda O'nu aradın,
Yeryüzü mescidi dar geldi sana.
Dolaştın ömrünce, kime yaradın?
O'nunla mesafe koydun arana! ..

Kalbine yönel de bir bak içine;

Uğrunda gözyaşı döktüren dilber,
Gördüm ki sonunda virane kalmış.
Yıllardır hasreti çektiren dilber,
Bir Sen ve bir de Ben, divane kalmış!

Böyledir bu dehrin oyunu böyle,

Artık kalemim yazmaz, gönül ses vermez oldu;
Bilmem hangi matemin eleminde yüreğim?
Sanki içim boşaldı, kader çanağım doldu;
Ak sayfalarda kaldı beşbin yıllık ereğim.

Belki bir alışkanlık bu yazdığım satırlar,

Ah ömrüm! Gördüm mü sende mutluluk?
Ayları, yılları kederle biçtim.
İrem bağlarında oldum korkuluk,
Sanki bu hayatı ben kendim seçtim.

Talihin zebunu olduk bir kere,

Rüzgâr uyudu, güneş batıyor;
Şimdi, akşamların kalbi atıyor.
Gurbette dağlarca duran sensizlik,
Hasret günlerime kahır katıyor.

Günler haftaları, aylar yılları

Artık düşler kırık, hayal bulanık,
Binlerce gün geçti, sanki bir anlık.
Geçmişte olana kalmadı tanık,
Maziyi bulmağa fikrim yetmiyor.

Geleceğe baksam ne göreceğim?

Zaman tükenir de, ışık biterse,
Ne olacak bilmem bizim halimiz?
Zamanın sahibi "Bu kadar! " derse,
Nerede kalacak hayallerimiz?

Şöyle bir düşünün, renkten eser yok,

Bayram yeri şu gönlüm; dosta safâsı kaldı,
Geçip gitti de ömrüm, dehre vefası kaldı.
Her gamı zevk edindi çekse de ah-ü enîn,
Yâre de, ağyâre de tekmil sevdâsı kaldı.

Nice ateşte yandı, ateş olup yakmadı,