DÜN ve BU GÜN Şiiri - Zekâi Budak

Bir tay kıvraklığıyla koşup sekiyorken dün
Uçmuş avcumdan gençlik, maalesef ki bu gün

Zavallı bacaklarım taşımıyor gövdemi
Anıp avunmaktayım mazideki her demi

Artık eskisi gibi, çevik, güçlü değilim
Ya belim tutuluyor, ya konuşurken dilim

Artıyor gözlerimin ferindeki azalma
Gizli bir yarıştadır her hücremde bozulma

İlerlerken sinsice kemiklerde erime
Envaî çeşit ağrı saplanır her yerime

Şekerin kolestrolün hatırı mı kalırmış
Bunca ârâz içinde onlar da yer alırmış

Tansiyonun hiperi hiposu varmış meğer
Öğreniyormuş insan yaşı gelmişse eğer

Gastrit ve ülser ile tanışıp bir gün mide
Ekşiyip yanmalarla aktedilir akide

Dert etmemek lâzımdır beldeki bükülmeyi
Ve hiç eksik etmemek her fırsatta gülmeyi

Baypas ile yoluna devam etse de kalbim
Sayesinde işler hep ritme dayalı takvim

İhtiyâr bedenimin yükünü o taşıyor
Can kuşum ancak onun varlığıyla yaşıyor

Tükenince gün gelip köhne bedende tâkât
Silinir yeryüzünde, renk, ışık, ses, mevcûdat

Yumulur ebediyen gözler fâni âleme
Veda edilir zevke, kedere ve eleme

Ne içimde bir ukte, ne tavr-ı ahkâm kalır
Kızıl rengi tükenmiş simsiyah akşam kalır

(13.04.2014-Lüleburgaz)