Dinmez Er Şiirleri - Şair Dinmez Er

Yalnızlığın Güncesi


Her şeye alışan insan yalnızlığa da alışıyor.
Seviyorum yalnızlığımı ona alıştım.
Ne kadar isterse o kadar benimle olsun

Terk-i diyar eylemiş yârim gurbet eli yeğlemiş
Kâğıtlarım, kalemlerim cümbür cemaat gelmiş
Pullarım yârimin ardından koşa yazmışlar.
Bin dert ile bir yürek büyük vurgun yemiş
Bulutlar yağmur, yağmurlar sel olup akmış

' uzun ince bir yoldayım gidiyorum gündüz gece. '


gündüzler, geceler boyu dinlediğim bir türkü,
büyüdüm bu türküyle, okudum adam oldum.(?)
adam oldum olmasınada, baltaya sap olamadım

Yakılacak Şehir



Sonbahar kışa giderken yaz günlerine geri dönmüş
Samyeli gibi ılık bir meltem esiyor usul, usul

Hasretliğim de rüyalarım gibi şahitsiz
Çeken benim, rüyalarla avunan
Yalnızlığıma sarılan ben!
Adı yok bir mevsimdeyim
Sensizlik günlerindeyim

Bak! Bu, ' Y ' yirmisekizinci harfi alfabenin
Yazılmış, yazılacak baş harfi tüm yalnızlıkların.
Utanmak kadar doğal,gözyaşları kadar saf
Nereye gitse o seninle cebindeki mendil.
Elinde anahtar açamazsın yalnızlıksa kapıların.
Denizde, derin kuytuda balıklar yalnız ağlarlar.

Her şeyin olduğu gibi
aşkında bir sonu var elbet(!)

O, dünkü ben değilim bugün
hasretler birikmiş dağ olmuş
dalları yapraksız yaşlı çınarım

şafağın sökmesini bekleyen geceler kan kırmızı
bir karanfilin durmayan kanaması yüzünden
kaçabileceğim uzağın en uzağına kaçmalıyım
içimin üzerine soğuk duşlar aldım, cayır cayır
yandığı anlar dişlerimi sıktım dayandım
şair, sol yanının yarası daim kanayan insandır

O beni seviyordu
Kendimi sevdiğim kadar
Onu çok sevmediğimi
O’da biliyordu
Beni vursunlar
Ben bunu hak ettim

Fırtınalarda savrulan gezgindim
Sığınacak bir liman arıyordum
Sen çıktın karşıma / çıkmamalıydın
Çıktın / geri dönmemeliydin
İsmini, cismini, sözlerini
Aklıma mıhladıktan sonra…