Dilara Yıldırım Şiirleri - Şair Dilara Y ...

bir resmim bile yok sende
yüzümü hatırlıyor musun?
uzun uzun konuştuğumuz gecelerde
uzun uzun da susuşlarımız olurdu
hiç aklına geliyor mu?
bir gün bir yerde çıksam karşına...

Hep küçük kaldım
Büyümeyen yanlarımdı gülümseyen yüzüm
Ağlayan yanlarımda öyle
Büyümeyen yanıma adadım seni
Büyüyen beyindi
Bedendi

Her daim bitip tükenmeyen bir yalnızlık uğultusu,
Çalan kapıların onsuzluğu,
Biriken ama bir türlü akamayan gözyaşı.
Bundan mıdır ki gözler hep dumanlı, buğulu?
Çaresiz sarıldığım içki şişeleri,
Gökyüzünden inemeyen ama tahmin ve tahammül sınırlarını zorlayan kar tanesi,

Her gecenin sonu aynı sabaha aralanıyor.
Sesine açıyorum gözlerimi.
Toprağın uyanışı gibi…
Ummadık anda bir sevinç kaplıyor içimi.
Zaman, sınırları zorluyor.
Söylenecek ne varsa söylemiş, yazılacak ne varsa yazmışım gibi

Her kuytu köşede gözlerim ilk dizlerimi görecek kadar önümde başım...
Adını anmaya korkmaktan geçtim
Adımı söyleyemez oldum.
Sanki adımın yanında bir etiket var artık,
Ve birileri yalnızlığımı görüp sahiplenmek isteyecek diye
Ne adının yanında yokluğunu

Gidicem diyorum buralardan. Bakıyorum herkes
Onaylayan bir tavır içinde.
Biri çıkıyor aradan ‘’sensiz olmaz’’ diyor ‘’yakışmıştın buralara’’.
-görmeyen bu kadar gözün arasında lazımsın harcanmaya-
Yok! Burada anlam yükleyemiyorum dizelere,
Burada sevemiyorum belki.

Sustuğum zamanlar yazmadım ben bunları,
Konuştuğum anlarda gizliydi tüm heceler
Sesimde saklıydı sevdam,
Aşıktım, öyle göründüm çoğu zaman!
Ölümle koyun koyuna bir aşk.
Tatmadığınız kadar derin

anlamam zaman alıyor bazı şeyleri...
aslında anlamıyor değilim...
ama anladıktan sonra aptala yatıyorum.
kabullenmek için zaman kazanıyorum.
elinde bir törpü
ince ince, milim milim kazıyor

Saat beş.
Yaşayanlar için hayat daha başlamadı.
Bizse on iki de başladık ölmeye.
Derin aldığımız, sonlandıramadığımız nefesi söndürmeye.
Uzanan büyük yüzüklü, uzun tırnaklı bir el vardı
Tutamadığımız.

sevdiğim her canlı uzağıma düşüyor.yine de beni üzen,hırpalayan,yoran,özlemeye tutsak-sevgiye aç bırakan,ağlatan,güldüren,içimdeki burukluklarının gebeliklerine ev sahipliği yapan herkese teşekkürü taa derinlerimden bir borç biliyorum.bilerek yahut bilmeden,hiç önemi yok. nihayetinde hasret ve gözyaşıyla besliyorum göğüs kafesimdeki hüzün kuşlarını ve yine onların kanatlarından bir tüydür her kalemim, her kelamım...