Gitmekle Kalan Şiiri - Mehmet Bildir

"Gitmekle Kalan"

Ömür yeter mi bilmiyorum,
Sana bir kez daha bakmaya,
İlk kez görmüşüm gibi yeniden tutulmaya...
Belki bir tebessümüne dokunmaya.

Gözlerin çarpıyor gözlerime,
Ben yokluğunda bile seni var ettim içimde.
Bazen hıçkırarak ağlamak istiyorum,
Ama sana en çok... susarak yeniliyorum.

Renkler mi soldu,
Yoksa bahar mı unuttu çiçeklerini?
Ben, düşüncelerimin içinde birer birer eksiliyorum.
Oysa, gülüşünün en derin çukurları bile
Yüzümde yankı bulmuştu bir zamanlar.

Peki, neydi sebebin?
Hangi düş kırığına yenildi bu gece?
Hangi kelimeyle sustun,
Ve ben hangi cümlemle öldüm?

Şimdi ne haldeyim, bilmek ister misin?
Kıyısı olmayan bir denizin ortasındayım.
Martılar bile terk etti sahilimi.
Kendime her aynada küfrediyorum.
Çünkü sensizliğe bile alışamadım henüz.
Ve evet...
Ben hala gamsız gibi görünmeye çalışıyorum.

Oysa seni... seni çok özledim.
Gidişin, sadece sessizliği değil
Benim bütün rengimi de beraberinde götürdü.
Ne zaman seni düşlesem,
Alacakaranlık bile karanlığa bürünüyor.

Hangi duvarı yumruklasam,
Avuçlarımda sadece yokluğun kalıyor.
Ne içtiğim suyun,
Ne dokunduğum gecenin tadı kaldı.
Yüreğim, gece yarıları
Adını sessizce ağlarken titriyor.

Ne içime sığabiliyorum artık,
Ne de bir şehre...
Ben, hiçbir zamanın takvimine sığmayan bir kışım artık.
Bir tek yaprak düşmeden duran bir mevsim gibi.

Sahi...
Değdi mi gitmene?
Bu kadar harabeye...
Bu kadar yalnızlığa?

Ve sonra anladım:
Değmiş...
Evet, değmiş gitmene.

Çünkü saçların artık bir buğday tarlasını andırıyor,
Gözlerin toprağın bereketini yansıtıyor.
Ve ben bazen göğe bakarken,
Senin gülüşünü bulutlardan topluyorum.
O an anlıyorum...
Gitmekle de kalınabiliyormuş.

Ve evet…
Her şeye rağmen,
Kaldığım yerden seni affedebiliyorum.
Ama unutmuyorum:
Gitmekle, beni içimde sonsuza dek sakladın.
Ve ben,
Senin en çok gitmekle kaldığın yerde yaşıyorum.

Mehmet Bildir
06.07.2025