Kırık kalem
Ben bu hikâyeyi eksik yazmazdım da,
kağıdım büküktü, kalemim kırıktı…
Ve hayat, tam da o günlerde
en çok yazmam gereken yerde
Kırmızı Burnumun Ardındaki Adam”
Bu gece yine güldürdüm herkesi,
Kahkahalar göğe çarptı, ben yere…
Yanaklarımda boya, içimde bir yara,
Perdenin arkasında bana kimse bakmadı bile.
Sana Dokunamadan Yaşamak
Ben seni sevdim...
Bir suskunluğun ortasında,
Konuşmayı unutmuş şehirler gibi...
Sana Veda Etmedim, Kendimden Çıktım
Ben “gidiyorum” demekle gitmedim...
Ben sadece senin kalbinden çekildim.
Bir gölge gibi değil,
"Senden Sessizce Uzaklaşırken"
Sevgilim,
Şu an kelimelerden çok daha fazlası içimde kopuyor.
Zamanın akışını bile unuttum,
Sen Varlığımın Diğer Adısın
İyi ki varsın…
Çünkü senin varlığını taşıyan sözcükleri
gözlerime iliştirsem,
Sıradan Olmaktan Korktum, Kendim Olmaktan Vazgeçtim
Kimse çocukken büyümenin böyle olacağını söylememişti.
Kimse, bir kadının yaşamak yerine yaşatmayı seçeceğini,
nefes almak yerine bir başkasına nefes olmaya çalışacağını anlatmamıştı.
Son Mektup
Bir şey duyarsın,
Ve o andan itibaren veda sessizce başlar…
Ne kapılar kapanır birden, ne de kalpler bir çırpıda unutur,
Ama bir sabah, güneş doğar da sanki artık senin için doğmuyordur.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!