Dağlar Özügüç Şiirleri - Şair Dağlar Özügüç

Senin olanları kimseyle paylaşmadın
Hayatımın hiçbir noktasında da olmadın
Yinede bahtsız gönlüm her dem sende
Belki aynı şeyleri seviyoruz
Birbirimizden de hoşlanıyoruz

Aç gönül pencereni
Gül goncasına yaz yağmurları damlasın
Toprağın yağmura hasreti sonlansın
Bir daha bak bana güneşler açsın
Güller fışkırsın toprağın bağrından
Mor menekşe çatlasın hasetinden

Dışarısı soğuk yüreğim yorgun
Fikrim bulanık aklım karışık
Gördüğüm tüm yüzler donuk
Bana gelen butün sesler buruk
Seni yazdığım sayfalar yırtık
Ya da solgun ve kırışık

Senden sonra bir daha sevmem diyordum
Uzun yıllar geçti üzerinden
Vefasızlık girdabında yüreğim soğudu
Ayrıldığın limana bir gün dönersin sanıyordum
Gidiş o gidiş bir haber bile alamadım senden
Oysa gelecek için büyük hayallerimiz vardı

Ah be mühür gözlüm ay yüzlüm
Ne kadar zorlarsan da çiçek sayamazsın
Tomurcuğu dalında kuruyan gülleri
Sevmek için tomurcuk olmak yetmiyor
Uğraşmak gerek bahçende bahar gerek

Senin haberin olmadı
Ben seni sensiz severken
Kar yağdığında yolda
Simitçinin tezgahında
Yada bir sineme kuyruğunda
Arka sıralarda bir yerde

Ne vardı senin güzel saçlarında?
Rüzgarda dalga dalga inleyen saçlarına
Bahtsız aşığın feryadı gibi sızardı
Parlayan güneşin cüretkar ışıkları
Bazende ipeksi bir hüzün bulaşırdı
Gül desenli derin kıvrımlarına

Duymak istediğim sözcüklerle gel bana
Karşı tepeleri yakan şimşek gibisin
Kalbimi kavuruyor hararetin
Seni hakkıyla sevmek istiyorum
Ancak fikri sabitin yoruyor beni
Ben yinede bu güzel gecede

Birgün mutlaka geleceğim
Diyerek gidenler gelmeyi
Gözü yaşlı kalanlar da gülmeyi
Sonunda mutlaka unuturlarmış
Bu nasıl iş bu nasıl dünya

Burası acımasız mazlumlar cehennemidir
Masumların umutlarının infaz edildiği
Bir mefkurenin peşinden çılgınca koşan
Kavruk yüreklerin demlendiği merkezdir