Cem Kamalı Şiirleri - Şair Cem Kamalı

Çöllerde seyyah oldum, göllerde balık,
Kartal oldum bir zaman, gökyüzünü fethettim.
Gök, yüzünü fethetti,
Gör gözümü, yüzünü nasıl seyrettim.

Burada ben varım ama sen yoksun,

Benim rengim sende kirli beyaz,
Senin rengin bende ömür karası.
Ömrüme kazınmış olan en güzel duamsın.
Sana niyet ediyorum her gece,
Her sabah sana amin diyorum.
Her çiçek senle güzel,

Sen, hiç sevmemişsin galiba beni.
Sevseydin eğer, çekip gitmezdin öylece.
Sevseydin eğer, ardın sıra yalnızlığı bırakmazdın bana böyle.
Oysa ki ne çok sevmiştim seni,
Baktığım her yüzde sen, duyduğum her seste sen vardın.

Gittiğinden beri ağaçlarda yaprak dökümü var,
Şimşekler çakıyor, yıldırımlar düşüyor,
Toprak kokuyor bedenim.
Hem sana bir sır vereyim mi kadın,
Seni bir tek gök ve ağaçlar değil,
Ben de özledim..

Özletme kendini, yine gel,
Yolunu gözlüyorum pencereden.
Beni unutma tek bir kere de,
Özlemler arsızlaştı bu gece de..

Cem Kamalı

Seni anlamadım hiç,
Sorun bendeydi, evet haklısın.
Bir duman sarar evimi,
Kemiklerimi kırıp ateşe atarım.
Gözlerinle görmesende canımı dişime takarım,
Seni kaybetmeye değil de,

Yağmur titriyor kirpiklerine değmekten,
Dağılmaktan korkuyor,
Aşktan ve sevgiden.
Nûr içinde yağarken,
Öyle ansızın,
Öyle birden,

Ellerin günah kokuyor,
Okyanuslar dolusu küfrediyorsun yüreğime.
Sözlerin yüzümü çizen bir hançer,
Sırtım, hedef tahtası zehirli oklarına.
Kaç defa daha rastgeleceğim;
En güzel çiçeklerinin en dikenli yanlarına? ..

Yalnızlığı bu şehirde de tanıdım, evime buyur ettim, bende kalacak artık.
Bavulumda yer yoktu oysa ona, geride, kilometrelerce geride bırakmıştım.
Üzerime sinmiş olmalı ki kokusu, yine dirildi parmak uçlarımda.
Dostlarım..
Yalnızlığı takip edin, beni bulacaksınız..