Cem Kamalı Şiirleri - Şair Cem Kamalı

Öyle çok özledim ki gözlerini,
Yokluğun canımda tütüyor..

Öyle bir severim ki seni, ağaçlar dört mevsimde tek bir yaprak bile dökmezler..

Yokluğunu ayaklar altına aldım, varlığın gönlüme baş tacı..

Kibir ile varılmaz hiçbir mutlu sona,
Hepimiz gireceğiz birgün bu toprağa,
Kalp dediğin beyaz bir sayfadır,
Çabuk kibirlenir,
Hâkimiyet sende değil Râbbin'dedir.
Senin kibrin aşmış boyunu,

Kimse için Şair, kimisi için de acı dolu bir şehirim ben. Kağıda düşen bir kalemim kimi zaman da. Sessiz çığlıklar duyuyorum şehirlerde, acı çekenler, kahkahalar, yalnızlıklar.

Ve aklıma düşüyor, gönül ile harmanlıyorum aşkı, her cümle gitgide sana çıkmaya başlıyor. Önünü alamıyorum yağmur gibi yağan duyguların.

Çok inanmıştım her şeye, seni çok sevmişti yüreğim. Çünkü ben sana acının menbaından çıkıp gelmiştim. Şimdi ne zaman açacak olsam ağzımı, içimden bir ses artık hiç konuşmuyor.

Yüreğimde bir sızı var,
İnceden bir yağmur yağıyor.
Gözlerimde biriken yaşlar.
Umudun kırık dökük kalıntıları, biraz da olsa teselli ediyor.

Günleri ağlamaklı yaşıyor gözlerim.

Bal vermez oldu arılar, çiçekler bahara küstü. Kalbimi kundakladı her gelen, içim harabeye döndü..

- Cem Kamalı

Öyle bir an da gel ki;
Duyduklarım, gördüklerim, gözlerim, nefesim, inkâr etsin sensizliği.
Ardından hiç ağlamadı saysın gündüz geceyi.
Geçmişe dair tek bir iz, tek bir çizik görmek istemiyorum yüzünde,
Ne kadar tüketsede zaman bizi, tam da tükendiğimiz an da gel,
Bir kahraman ol, kurtar bizi..

Zahîri unut, mânâdan bir yokluk seç kendine,
Bu kibrin niye?

Elinde olan ne varsa sana birer emanet,
Sanma ki padişahı olacaksın bu dünyanın ilelebet.

Memleket gözlüm,
Vatanıma ait bir şeyler var bakışlarında,
Yüreğin toprak kokuyor,
Ellerinde kına,
Saçlarını örmüş de öyle gelmişsin bana.
Yüzün utancını gizleyemiyor,