Çağdaş Durmaz Şiirleri - Şair Çağdaş Durmaz

Bana sevmeyi öğret rüzgar,
bana denize olan aşkını anlat,
sinirlendiğinde çıkardığın fırtına ile dalgalandırdığın denizi,
sularını okşayarak nasıl süt limana döndürdüğünü anlat,
karşılık bulmadan yaşadığın o aşkı anlat bana rüzgar,
karşılıksız sevmenin hazzını öğret....

Hiçbir zaman beyaz giydiremeyeceğini bildiğin halde ,
siyahı sevmektir aşk...

Tutuklu sözlerle özgürlüğü savunmak,
zifiri karanlıkta kör ebe oynamak,
ve her seferinde ebelenen olmaktır...

Nezaman gözlerine baksam,
kalbimi ihbar eder bakışlarım...

Tutsaklığın esaretten değildir ,
diye söz alır kalem ,
kırar kendini,

Kalemin şiire durduğu saatlerde,
neden akıl hep sende takılı kalır,
ve neden dertlere yorgan olmaz gece,
yorgan uyku denilen dert olur...

Yürümek lazımdır bazen ,
diken denilen yoları,
batmalı ve acıtmalı insanı,
değer denilen uzuvları...

Pervane olsada gece gündüze,

Bir mısra olası gelir bazen insanın,
kervan yolda düzülür hesabı , hazırlıksızsındır da
cebindeki kelimelere güvenirsin ya,
işte aynen öyle dökülüverir kalbin avuçlarına
sözlerinle ağlar gözlerinle yazarsın....
Kimi zamanlar vardır hani,

Kaleme dokunmadan,
tek bir hece dökülmeden dudaklardan,
yazılabilir mi dünyanın en güzel şiiri ?
Yazılırmış bugün bir kuşa bakarken öğrendim,
ve anladım ki konuşmak ile anlatılamayan yaşam,
bir kuşun ötüşündeki naiflikte saklıymış !

Düştü kolları bir çocuğun,
gözlerinde yaşam denilen telaş,
saçlarında irkilmişliğin verdiği korkudan tokası,
avuçlarında yorulmuş kocaman bir dünya ile,
not düştü yüreğiyle tarihe;
tek derdim, yaşamaktı ...

Çekilir insan bazen içine,
en kuytu köşesinde ağlar sessizce,
taş değildir neticede,
yıkılır etten duvarları üzerine,
enkazını kendisi kaldırana kadar bekle,
el sürme mahremine,

Ay bile senin kadar gel - git yapmıyor ,
etrafımda attığım her tur bir gün ,
başım dönüyor artık be gülüm,
ya gel gitme , kal yanımda,
yada git yak galaksiyi de öyle gel...