Çağdaş Durmaz Şiirleri - Şair Çağdaş Durmaz

Üşüyen yüreğini ellerinde ısıtırsın da,
kıyamazsın ellere vermeye ellerini,
vakit gecedir düşler sokağında bir ıssızlıkta,
kaybolmuşluğunu ararsın ,bulamazsın...

Binalar birer birer yıkılır sanki üstüne,

Gün yorgun,
ağarmış sakalıyla bir bulut,
salıncak kurmuş göğün göğsüne,
avutuyor yağmuru bir avuç toprak ile...

Zaman durmuş,

Sevmek bir ağacı nefes gibi,
evin gibi sığınabilmek gölgesine,
ve balta vurdurtmamak gövdesine,
konuşmasa da hissedebilmek,
yaşama tutunan kökleriyle,
yaşamayı hatırlayabilmek

Nereye gidersen git
aklını geride bırakmışsan,
yol kıvrımlı yada düz olmuş ne farkeder,
sevda denilen yükü sırtına aldıysan,
çıkılacak tek kapı ,
yine odur...

Kulak asma , açılır perdeleri gecenin
dağıtılmış rolleri ile insanlar,
mesai denilen perdede sergiler hünerini,
gündüz seansları ,
sen izle ve gör aldanılmışlığın tiyatrosunu
Aldırma sen , yazılır birgün sana da bir rol,

Ömür dediğin yanmaktır iki dudak arasında
sırf nefes alabilmek adına,
içine çekersin hayatı,
çektikçe biter zannedersin,
ama nafile...

Gece çekilir göğün yüzüne,
mateme dalar güneş,
bir durgunluk olur hayatta,
adı insan yorgunluğudur,
paraya kıyasla verilen savaşta...

Neden siyaha bukadar müptela olduğumu kimse bilmez benim,
mesela beyaza neden okadar uzak kaldığımıda,
hepsinin bir tek sebebi var oda bana kalmalı,
bırakın da dünyada bi parçada sırdan malım olsun çok mu?

Giydiremediğini giymemeli insanoğlu,

Bir vapurdan el sallamadıysan kendine,
çığlık çığlığa haykırmadıysa martılar,
kıyıda kalan benliğinin acısını
yaşadım deme sakın bu hayatı,
var olmak başkadır ,
yaşamak bambaşka...

Bir uzansam Toroslardan Anadoluya
el vursam secdesi şeytan olmuşa
gün yüzünde doğsa insanların
gece hiç olmasa
Kırsalda kır atım ile koştursam dört nala çürümüşlüğü,
anlatsam insan olduğunu unutan zihniyete