bu noktaya gelmek için çok yıl, çok çaba, çok zaman ve çok acı geçti. güçlü olmayı ben seçmedim, güçlü olmak zorunda bırakıldım, bu yüzden şimdiki iplemez tavrım kimseyi gücendirmesin. gece kendime bir söz yazdım.
sözün altındaki mânâda bir benliğim eridi,
olsun.. erisin..
şu anımı, bu dengeyi, yaşamı, öyle seviyorum ki, bu stabil hayatın içinde huzur buluyorum. gelmesi gereken geliyor gitmesi gereken gidiyor. evrenin zamanlaması öyle mükemmel işliyor ki, ne bir saniye erken ne de geç. telaşa hiç gerek yok..
işte kendime yazdığım o söz:
‘benim kimseye empati ve huzur borcum yok’
çocukken öğretilen o klişe empati kelimesi uzun yıllar yaşamamızı şekillendirir, kendimizi batman, süperman gibi bir başkasının kahramanı olmaya zorlarız. oysa tüm bu yaşam; bana derinlemesine bir şey öğretti, insanlara verdiğin huzur ve empatiyi kendine hiç verdin mi? kendinize ne kadar empati ve huzur borcunuz var?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta