Birsen Ateş Şiirleri - Şair Birsen Ateş

iklimler değişir şehirlerimde
öfkemin devinimlerinde kaldırımlar
ileri geri söylenir
aldırmam desem de inanma
içimde bastırılmış var olan isyan
zakkumlarıyla gezinirken

yakarır
gölgeli yalnızlığına gece
sessizce iniverir meleğim
kut/sayarak gidenlerimi

anlamasın kimse

git artık
kimin yüreğinde bıraktıysan
orada büyüt krizalitlerini

var biraz daha
göğsümde uyuttuğum

bakıyor
ölü bebeklerin gözlerinden
vurgun yemiş insanlık
çığlık çığlığa bir vahşet yaşanıyor
kapı ardı suskular da medeniyet

bir martı gibi
uçsam maviliklerde
özgürce konsam yüreğine

sarabilir misin
kırılmış kanatlarımı

ruhumda öldürdüm aşk meleğini
bir daha olmayacak yüreğimde
artık ağlamayacak gözlerim
gecenin seslerini dinlerken
kalbim aşka kapalı
ve ben yeni bir şiire sevdalı

anlatamadım yaşananları
kopan fırtınaları
kısır bir döngü
dönüp dolaşıp geldiğim yer
açık denizlerdeyim
dümeni kırılmış yürek gemimin

tutmasaydın
üşümüş yüreğimden
kurmayacaktım belki hayaller
uyanmayacaktım yüzyıllık uykumdan
beklemeyecektim
gün doğana kadar ayak seslerini

yürürken
bilinmezliğin yollarında
düş kırıklarında acıdı yüreğim
iki mavi arasında sıkışmışken ruhum
sarıyor inadına
dönüşü olmayan yollarım

ağır geliyor yorgun bedenime
kaybettiğim suretim
arıyorum hala
dudaklarıma asılı gülüşlerimi
*
alıp götürdüm