Alacakaranlıkta
Kızıl bir meydandayım
Yere basmaz ayağım
Yüksekten bakmaktayım
Mahşer olmuş yeryüzü
Karıncadan adamlar
Seni kendim gibi sanarak aşkına yandım.
Gece gündüz hasretle her an ismini andım.
Kokladığın gülden bile seni kıskandım.
Bilemesim ah vefasız,boş yere kandım...
(9 Kasım 2001)
tutuşup kor olana kadar,
yanıp ta kül olana kadar,
sararıp solana kadar,
hatırlatmasınlar bana,
gittiğin günü.
ağlarım,
Denize bakardı eviniz
önünden küçük bir yol geçerdi
verandasında güvercinler su içerdi
martılarla beraber
varlıklı bir ailenin kızydın
hemde çok güzeldin
Seni düşünmediğim
Birgün bile yok.
Hasretin yaktı beni,
Çok özledim,çok.
Senle geçen her günümde
Binbir hatıra
Hiç sevemedim baharı,
Nedendir bilmem,severim hazanı.
Sararan yapraklar düşerken yere,
Hep seni hatrılarım.
Gündüzleri de hatırlarım
Ama en çok geceleri,
Son büyük aşktı bizimki,
Böyle sevda görülmedi.
Şarkı oldu dilden dile,
Yaşasaydı kıskanırdı,
Mecnun ile Kerem bile.
Hem çok uzaktasın,
Hemde çok yakın.
Benim gönlümdeki
En güzel kadın
Kahrolmam lazımsa
Yetiyor adın.
Hep birşeyleri
beklemekle geçti ömrüm
hiç oh demedim.
elimi,kalbimi,canımı
kanımı verdim,
hiç yok demedim.
Her köşede yığınla hatıran var,
Kokunu duyuyorum bu evde.
Herşey bıraktığın gibi tertemiz,
Bu ev yalnız bizim evimiz.
Her yerde seni görüyorum,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!