Okutup öğreten sen,
Eğitip gözeten sen,
Sabırla geliştiren,
Sevgili öğretmenim.
Bilgiyle besleyen sen,
Yaşamda yokluğu,eksikliğini hissetmedikçe varlığının farkına yeteri kadar varamadığımız şeyler vardır.Beraber yiyip içip,gülüp eğlendiğimiz,karşılaşıp konuştuğumuz,ayak üstü lafladığımız,sevip okşadığımız.Bizim için çok önemli,çok kıymetli,belki bir eşya bir hayvan,bir arkadaş,bir yakın,belki bir yakındanda yakın.Varken onların altlarını çizemeyiz çok çok önemsemiyebiliriz,çünkü hep yanımızda olacak sanırız.Ama hep öyle olmuyor maalesef.Bir bakıyorsunuz cumartesi akşamı yanınızda olan pazar sabahı yanınızda yoktur artık..
Ve seneler geçtikçe anıları değil ama acıları soğuyor,ama hatıraları ilk günkü gibi canlı ve sıcak.
Bir gün bir köşede! otururken bu anıları hatırlayıp,sadece ve yavaşça ''Allah rahmet eylesin''diye mırıldanıyoruz,başka birşeyde gelmiyor elimizden...
(20 Ocak 1990)
Gül dökülsün,gonca solsun
Şimdi bülbül neye yarar
Kararsın yıldızlar tek tek
Mehtap artık neye yarar.
Neye yarar gonca güller
Simsiyah bulutlar geçecek,
şehrin üzerinden bu gece.
belki yağmurlarda yağar,
ben hüzünlenir ağlarsam.
rüyalarıma girersin,
uykuya dalarsam
Elimde olmayan sebeplerden dolayı
Gecikiyorum.
Özür dilerim.
Yiyecek ekmeğin,içecek suyun var
Falan diyorlar,
Görecek günümüzde varmış.
Bir yolcu vapuru geçer,
Köpük köpük
Boğazın lacivert sularından
Salına salına,gelin gibi.
Bir martı dalar çıkar sulara,
Yaşamak, doymak için
El eleydik,göz gözeydik,diz dize.
Ne kadar benzerdik birbirimize.
Nazar değdirdiler bu sevgimize,
Hayat bir toz gibi savurdu bizi.
Kol kolaydık,yüz yüzeydik,biz bize.
Senle geçen günleri,
Edilen yeminleri,
Unut diyorsun bana,
Unutmak sana kolay.
Seni böyle severken,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!