Bir bitmek bilmedin kasım.
İşlenmemiş, boş bir gergefti,
Senden arta kalan mirasım.
Aşk hep ıskaladığım hedefti.
Bağcığı açılıyor hüznün sık sık.
İncelik gösterirsen, incinirsin. Sevmezsen ise sevilirsin. İnsan, vefası ile geleni değil, kafası ile denk geleni sever. Bir ilişkiye girmek en kestirme yoldur. Zira ilişkiler sözleşmelidir. Bu durumda ne sevilenin kalbi kazanır, ne de sevilmeyeni seven kalbin...
Kalbini hissettirmek, ancak gözlerin birbirini yansıtmasıyla mümkündür. Zira araya sözler girerse, gözlerden sızan tozlar kalbinde birikir. Eğer akıl ve kalp arasında çember olan hassas bulutlar kızışırsa, aşkın gözyaşları ertelenmez. O senin içini emer ve hoş kokuyu ortaya çıkarır... Gözün kapalı sevmek, riske aldırmadan ormanın derinliklerine dalmaktır. Ve içine doğru ağlamaktan kök salmış yalnızlık çiçekleri, güzel koksalar da, göğsüne sarmalanmış yabani otlardan da sorumlu olmaktır.
Sevilenin beslemediği kalbini gözyaşların dışa vurur da vurur. En güzel duygu unutmaktır, ansızın hayallerin seni bulur da aklın durur.
Güzün ayazı bitti, bu kışın ılık bir versiyonu.
Çiftlikler istimlak oldu, kutlayamadık bağ bozumunu.
Ansızın başlar fantastik kış meyvesi sezonu,
Kötüsü yoktur cevizli kabak tatlısının.
Günah mı yılın bir haftası doysak ihtirasa?
Belki önyargısız,
‘Sevdiğim sensin’ dediğimde ödün patlar.
Ancak aşk, temiz görünmez acısız,
Dolayısıyla kendini bir şekilde ispatlar;
Gecenin perdesini aralayan belirgin yıldızlar,
Dingin okyanusta başlayan tedirgin dalgalar,
Yaşıma uygun yeni yıl hediyesiydi;
Başıma uygun bir yastık.
Yıllardır kurumuyordu o paçavra bez,
Ziftli gözyaşlarımla katılaştı artık...
Ansızın rüyama girip, göz kırptı ilk kez,
Gece bekçiliğinden sıkılan çocuk.
Belki çayı şekerli seversin,
Kakaoyu sütlü, denizi mavi..
Ama benim sevgim katıksız.
Beklemek acısına alışkınım,
Sevilmek ise çok şekerli...
Başkaları çaylarını içerken kaşıksız,
Bence ya sensin ya da o,
Kalbimin mütemadiyen kapanacağı yer.
Güzelliğin şeffaf, şık bir vazo;
İçine sentezlenmeli ölümsüz çiçekler.
Daima birbirine bağlıdır polenle arı,
Bugün ve gelecek, vazoyla çiçek.
Gönlüm ummandan uzak duru bir göl,
Ruhum coğrafi olarak kuru bir çöl.
Göğsüm içsel iklime karşı aciz,
Üşüdüm sevgilim..
Sarılayım doyasıya,
Çayır boynuna.
Birden hayatımın film şeridinden çıkıp, tuvallere geçişi gibiydi, onun hayatıma girmesi...
Ben onun beyaz gönlünden tuval yapmıştım. Ve içimin sıcak renkleriyle, her emekte daha çok güzelleştirdiğim aşkımı ona gösterecektim. Ancak daha fazla bekleyemeyen gözyaşlarım, tuvali ıslatmaya başladı. Artık hiçbir iz kalmadı ona dair..
O belki de bu resmi görünce, ‘Elbet hayalimi ondan güzel süsleyen vardır’ diye düşünüp, şımardı. Oysa şımaran kalbim ona fazla gelmesin diye şehir, martılar ve hatta insanlar da gözüme renkli görünmeye başladılar. O kadar çok şımarmıştım!... Hayatta bildiğim tek güzellik, onun içi sıcacık gözleriydi. O giderken, güzelliğinin iç kapısını kapatıp, kalbinin anahtarını bende unuttu. Şimdi onu bekleyen nice ev sahipleri var. Bana bıraktığı yalnızlık çok güzel, umarım gelmez ve gittiği yere ait olur. Zira biz farklıydık, o sevdiğinin hizmetkârı, ben ise aşkın.
Ne var ki onun bildiği güzellik, aynada gördüğü fani güzellik.. Ben onun iç güzelliğini bir kere çırılçıplak gördüm. Ama o kadar güzeldi ki, birden ayna oluverdim. Bu yüzden beni ayıpladı ve içini geleceğe sakladı. Belki bir başkası ona, doğru ve çizgisel bir aşk yaşatabilir. Ama hiç kimse onda derinlik duygusunu yaratamayacak...
Herkese günaydın, sana dün aydın...
Toprağıyla eline verdiğim tulipa,
Gülüşüne sebep oldu ey kadın..
Ama o ansızın avucunda solacak yarın.
Kaldı dudaklarımda bahar türküsü,
Kalbine dadanmışlar, ağız kalabalığı yapan kuşlar,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!