Yüreğinden düşür kimsesiz duygularını ve sorgusuz yarınlarını...
Arın, yeni dünyaya gelen bebek gibi.
Tasası bitmeyen yaşam döngüsü içine seni katmayan yanlarınla...
Uykudayken çiziyorum resmini
Sessizce nehirler akıp giderken
Ellerime bulaşık son sözcüklerle
Şimdi yüzdüğüm sular
Kulaçlarıma direniyor
Geçmişin yorgunluğu
Bir acaba sorgulanışına teslim
Sana beni sev demiyorum. Sevme de... Sen seni sev, yıldız bakışlı gecelerden düş artık sabahlara... Bir türkünün en can alıcı nakaratına yazılı kal, ki sen dudaklarımdan dökülen ol. Seni seslendirdikçe; ezberlerime yerleş ve tutun yalnızlığın pelerinine... Uçup gideriz kimsesiz saatlerin boşluğundan sıyrılıp, başka diyarlara doğan yeni güneşlere...
Bugün fırtına var
Sensizlik vurdu göğsüme
Şemsiye açıyorum sensizliği tutmaz yarınlara
Kırılacağını bilerek
Sen yinede kulak asma yazdıklarıma,
Arada esip gürlüyorum sensizliğimle…
Unutmuş değilim seni ama unutmuşum benliğini…
Bende kalan yanın, sen olmadıktan sonra yetim bir çocuk
ve emzik bilmez günlere büyüyor…
Sancılı bir büyümek bu,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!