Bugünlerde kendimi posta kutusunda unutulmuş bir mektup gibi hissediyorum. Alıcısına gitmiş lâkin eline geçmemiş ve okunmayı bekleyen...
Çokça sen azca ben içinde biz 19
Ve şimdi saatler sensizlikten geçiyordu en geçmezliğiyle…
Günler geçtikçe çoğalıyor bir o kadar eksiliyor ve uzak kelimesinden ilk defa nefret ediyordum. Başına tek bir harf ekleyip (t) gerçeğinin bu olması gerektiğini kendime kabul ettirmeye çalışıyordum. Yoktun artık ve uzaktın daha kötüsü bir harfin içimden koparıp çıkarttığı kayboluşumdun. Oysa farklı olabilir diye düşündüğüm zamanlarda olmuştu ve şimdi düşündüklerimin yitip gitmişliğini gördükçe; kurtuluşun sende değil, benim eserim olan bir kopuş senaryosunun oynanılışına tanıklık ediyordum. Kendimi bu yüzden hiçbir zaman affetmeyecektim. Seni yaşamak varken, sensizliği yaşamayı seçtiğim ve şimdi bunu seninde kabul etmişliğini izlemişliğim karşısında...
Yüzüm onunla gülüyordu
Ama o bunu hiç bilmiyordu
Çokça sen azca ben içinde biz 2
Sensizdim. Hiç olmadığım kadar sessizdim. Bir yerlerde yaşıyorsun biliyordum. Sensizlikte üşüyordum. Sığındığım şiir dolu, dumanı sen tüten sigaralar, boşalan şişelerle dolu geceler ısıtmıyordu. Resimlerinle konuşup ağlıyorduk. Sensizdim bensizdim. Aslında ben sendim. Başım öne eğik yürüdüğüm yollarda geçtiğim duraklara bakıyordum. Otobüsler yanaşıyor hep birileri iniyor, birileri biniyordu. Aralarında sen yoktun. Hızla yanlarından uzaklaşıp gidiyordum. Sensizdim hiç kimseye tahammül edemeyecek, hiçbir sorunu dinleyebilecek hâlde. Dünya dönüyor, hayat devam ediyor, insanlar yaşıyordu. Kendimi bu dünyaya yabancı görüyordum. Her şey isteğim dışında gelişiyor, şiirlerim ölüyordu. Sensizdim. En kötüsü de buydu. Sensizlik...
Senin olmadığın bir dünyanın çivisi çıkmış, saplanacak yer arıyordu ve saplanacağı yeri bulmuştu.
Çokça sen azca ben içinde biz 3
Düşünüyordum. İçimde orman sessizliği, kuşların göç edip gittiği, olabildiğince soğuk yalnızlığımla... Bir şehir vardı. Bir şehir yoktu. Geçmiş zaman içinde anlatılan masal ülkelerinin birisinde. Şehir vardı içinde senin olduğun, şehir yoktu senin kaybolduğun. Seni bulmalıydım. Yalnızlığın başkenti senin olduğun yer olmalıydı. Gece gündüz arayışlarım sürdü. Sokaklar, şehirler, şiirler, insanlar, kitaplar, şarkılar her yerde seni sordum. Gören olmamıştı. En son bir bulutun üzerine binip gittiğini görmüşler. Hiç inandırıcı değil. Söyleyeninde gözleri kör. Sonradan anladım. Kötü durumda olsaydın haberin gelirdi. İyiydin haberin gelmiyordu. Ben seni özlüyordum. Başladığım her şiir yarım kalıyordu. Bir şiir vardı tutunduğum, her şiir eksikti aslında ama yazılıyordu. İçi dolu, dışı boş bedenimle yuvarlanıyordum. Uzaktı şehirler, uçaklar, gemiler, trenler, otobüsler, insanlar hepsi uzaktı. Bir sen yakındın uzansam tutacağım, uzanıp tutamadığım yüreğimden... Kanatlarımdaki son çelenkleri koparıp attım. Uçmak istemiyorum artık, ne istediğimi de bilmiyorum. Bildiğim tek şey sen yoktun.
Koskoca bir yalnızlığın içindeyiz artık. Sen seninle, ben seninle, biz bizin içinden çıkmışlığıyla...
Çokça sen azca ben içinde biz 4
Yalnızdım. Üstelik geceydi. Üşüyordum. Sokaklarda bir başıma yürüyordum. Bir sigara içimliği yollar ayaklarımın altında uzayıp gidiyordu. Aklımı kaçırmış olmalıyım diye düşündükçe aklıma sen geliyordun ve sen yoktun. Köşe başındaki sinemanın panosunda ışıldayan film afişleri gözlerimi kör ediyordu. En son sinemaya gittiğim tarihi bile hatırlamıyorken, hızla önünden geçip gidiyordum. Yolda eski bir arkadaş selam veriyordu. Görmezden gelip yürüyüp yanından geçiyordum. Uzakta bir yerlerde sokak aralarından sesler geliyordu. Daha yakınlarda seyyar satıcıların sesleri yükseliyordu. Boğuluyordum. Hızlı adımlarla eve kapağı attığımda anlıyordum. Senin artık şehrin sokaklarında benimle yan yana yürümüyor olduğunu. Seni arıyordum. Seni istiyordum. Sensizken ve bu kadar seninle doluyken, üstelik yerini yurdunu biliyorken seni arıyordum. Seni bulunmaz kılıyordum benliğimde. Sen bulunmazım bulunduğun yerlerde kal diye sana sesleniyordum. Seni bulmak için seni arayacağım…
Seni aramaktan usanmayacağım. Bulunması kolay, bulunmasını istemeden aramaya devam edeceğim en zorumdun.
Çokça sen azca ben içinde biz 5
Özlemiştim. Seni ve seninle birlikte yaşanan her şeyi bir bütün içinde…
Eksik parçasıydın bunca özlenmişliğin içerisinde olup, dışarıda kalışınla. Özlemiştim yalan değil yollarını bile gözlemiştim. Seni özlemenin bile kutsal sayıldığı birçok yazıya seni nasıl özlediğimi işlemiştim. Seni hem özleyip, seni hem yazmak birde üzerine sensizlik tarafından kuşatılmış olmak çoğu zaman yazdıklarımı bölse bile, seni özlemenin ayrıcalığıyla kendimi yaşatmıştım. Sen özlem duvarlarına kazınmış sıva, ben sana vurulmayı bekleyen malası olmuştum. Seninde özlediğini bilmemiş olsaydım işte o zaman özleminle ölürdüm. Belki ellerinden, gözlerinden, sözlerinden, gülüşlerinden, teninden uzaktım ama özlemine yakındım. Özlemiştim yalan değil. Özlem duydukça resimlerine özlemimi anlattığımda gerçektir. Özlemiştim bir gün bu özlemin son bulacağı gerçeğini kendi içime sindirerek…
Özleminin yaşandığı zaman dilimleri, özledim gerçeğini yüzüme vuruyordu.
Çokça sen azca ben içinde biz 6
İstiyordum. Yazdım ama neyi istiyordum tam olarak bunu bilmiyordum. Seni mi? Tenini mi? Gözlerine bakmayı mı? Seni karşıma alıp konuşmayı mı? Yoksa seni kandırıp yatağa atmayı mı? Karmakarışık bir sürü soru aklıma tecavüze yeltenirken, en bakir halimle sorulardan kurtulmak için kaçıyordum. Yalnız ve güvenilir bir yer bulduğumda düşünüyordum. Seni istiyordum. Seni ve seninle yaşanabilecek her şeyi. Sen bir bütündün. Yanımda olmasan bile, uzaklardan hissedilişinle... Sen ellerinle, gözlerinle, bedeninle dokunulmayı bekleyen. Aklıma düşüyordu. Akşam çökmüş, masa üzerinde duran 70'lik rakı, mezesi sen, ellerin sakisi, gözlerin şiir ve bana bakıyorsun. O an seni yazmak istiyorum. Gözlerin İstanbul oluyor. Gözlerin düşüyor. Yazma beni, oku, yaşa der gibi. Seni yaşamak, seni sensizliğinle ne kadar yaşanırsa işte o kadar. Yaşıyordum. Yaşamaya çalışıyordum en dibinde hayatı, hayat sana endeksli ve sensizliğin tahvilleri hiçbir seans tablosuna yansımıyordu. Batıyordum. Bilânçosu açıklanamayan bir sessizlikte, günden güne senden geçip gidiyordum. Sensizlik en can alıcısından elden çıkmıştı ve karaborsa bir yalnızlığın içinden sana dokunup ulaşmak için savaş veriyordum.
En büyük savaşımdı. Seni yaşayıp, sensiz kalmanın arenasında sana ulaşabilme çabalarım…
Çokça sen azca ben içinde biz 7
Suskundum. Kendi içime dönük, içimde hiç kimsenin dokunmasına izin vermediğim kutsal bir mabedi inşa ediyordum. Gözlerin penceresi oluyor, ellerin açılıp kapanan kapısıydı. Yüreğin en dokunulmaz köşesine saklanmıştı. İçimden saklı şiir fırtınaları esip her yanı doldururken, suskunluğum o denli sana dokunuyordu. Senin yanımda olmayışın, senin aslında hiç gitmemiş olduğun gerçeğini şiirlerle ortaya çıkartıyordu. Suskundum yalnızlığıma dokundum; kalem kesiği, yaralarımı sızlatıyordu. Şiirlerden kan akıyor, üstelik sesim çıkmıyordu. Suskundum. Senden yoksundum. Mabedin içinde bulutlar büyütüyor, yıldırımların yüreğime düşmesine izin veriyordum. Seni her şiirde yaşanır kılıyordum. Susuyordum. Susarken, sensizliği kana kana şiirlerden içip susuzluğumu gideriyordum.
Sen bir ırmaktın suskunluğumu, susuzluğumu giderdiğim kıyılarında...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!